O książce:
Wegetarianka to polifoniczna opowieść, która zaintryguje nie tylko zwolenników ekofeminizmu, lecz także osoby lubiące zgłębiać topografię ludzkiej psyche. Han Kang z chirurgiczną precyzją przetwarza żywą tkankę egzystencji i prowadzi czytelnika różnymi ścieżkami narracji, aby zmusić go do zadania sobie kilku pytań: Na czym polega moje istnienie? Czy potrafię być tylko człowiekiem? Czy umiem wyrzec się człowieczeństwa i stać się na przykład drzewem? Jest to refleksja nad metodami sublimacji prymitywnych instynktów, możliwością transcendencji i zasadnością samodestrukcji w desperackiej próbie wyzwolenia. Refleksja nad sferą ludzkiej wolności.
Autorka: Han Kang urodziła się w 1970 roku w Kwangju w Korei Południowej. Jest absolwentką filologii koreańskiej na Uniwersytecie Yonsei. W 1993 roku zadebiutowała jako poetka w magazynie literackim „Munhak kwa Sahoe” (Literatura i Społeczeństwo) wierszem Seulska zima (Sǒul ŭi kyǒul). Rok później zdobyła główną nagrodę w konkursie literackim gazety „Sǒul Sinmun” (Gazeta Seulska) za opowiadanie Czerwona kotwica (Pulgŭn tat) i na dobre rozpoczęła działalność literacką. Od tamtej pory zdobyła wiele prestiżowych nagród i stopniowo zyskuje sympatię czytelników na całym świecie. Jej trzecia powieść – Wegetarianka (Ch’aesikchuŭija, 2007) – została przełożona na wiele jezyków. Oprócz Wegetarianki Han Kang jest także autorką powieści Czarny jeleń (Kǒmŭn sasŭm, 1998), Twa zimna dłoń (Kŭdae ch’agaun son, 2002), Idź, wieje wiatr! (Param i punda, kara; 2010) oraz Lekcja greki (Hŭirabǒ sigan, 2011), a także zbiorów opowiadań Miłość w Yǒsu (Yǒsu ŭi sarang, 1995), Owoce mojej kobiety (Nae yoja ŭi yǒlmae, 2000) oraz Ognista salamandra (Norang munŭi yongwǒn, 2012). W 2013 roku opublikowała zbiór poezji Schowałam w szufladzie zmierzch (Sǒrap e chǒnyǒk ŭl nǒǒ tuotta). Obecnie pracuje nad szóstą powieścią.
Fragmenty tekstu:
Jakieś wołania, krzyki nawarstwiają się we mnie, tworząc gęstą masę, która tkwi w mojej piersi. Wszystko z powodu mięsa. Jadłam za dużo mięsa. To dusze zabitych istot gromadzą się we mnie. Bez wątpienia. Mięso zostało przetrawione i rozproszyło się po moim ciele, a resztki wydaliłam, ale dusze martwych istot gromadzą się w mojej piersi. (fragment powieści)
Zanim wybudził się z drzemki, ujrzał ją we śnie. Jej skóra przybrała przydymioną pistacjową barwę. Jej ciało leżało przed nim twarzą do ziemi niczym liść, który właśnie opadł z drzewa i zaczyna więdnąć. Nie było widać mongolskiej plamki, ale za to całe ciało przybrało pistacjowy kolor. Obrócił je przodem do siebie. Emanowało oślepiającym blaskiem – prawdopodobnie źródło światła znajdowało się w okolicy jej twarzy – część powyżej jej piersi była niewidoczna. Rozwarł jej nogi. Ich giętkość wskazywała na to, że nie jest pogrążona we śnie. Kiedy w nią wszedł, z jej waginy zaczęła sączyć się zielona ciecz przypominająca sok wypływający z uszkodzonego liścia. Słodko-gorzki zapach traw coraz silniej wbijał się w jego nozdrza, aż trudno mu było oddychać. Kiedy tuż przed wytryskiem ledwo się z niej wydostał, zauważył, że jego penis zabarwił się na brudnozielony kolor. Jego podbrzusze i uda splamiła zieleń świeżych, aromatycznych soków, które wydobyły sięz jej bądź jego ciała. (fragment powieści)
