Wybitna aktorka, doskonała przede wszystkim w rolach z repertuaru modernistycznego, reżyserka, dyrektorka teatrów. Urodziła się 30 grudnia 1867 roku w Lipowej koło Kobrynia. Zmarła 6 sierpnia 1947 roku w Żarnowcu.
Pochodziła z rodziny Sierpińskich, wychowywała się w Łomży, gdzie przeniosła się rodzina otrzymując w spadku majątek, na który składał się również budynek teatralny. Ojciec aktorki zorganizował grupę amatorską, która grała na scenie tego teatru. Poza tym odbywały się tu występy zapraszanych zespołów prowincjonalnych. Siemaszkowa od najmłodszych lat przyglądała się więc pracy teatralnej. Uczyła się najpierw w gimnazjum w Łomży, a potem w zakładzie Henryki Czarnockiej w Warszawie. W 1886 roku rozpoczęła naukę gry scenicznej, pobierając lekcje u Józefa Kotarbińskiego. Po ukończeniu w 1887 roku pensji i kursu u Kotarbińskiego pojechała do Krakowa, aby próbować sił na tamtejszej scenie prowadzonej wówczas przez Jakuba Gliksona. Zadebiutowała pod panieńskim nazwiskiem Sierpińska w dobrze przyjętej przez krytykę roli Helenki w "Dziwaku"Aleksandra Mańkowskiego (1887) i dostała angaż. Grała tu do połowy 1893 roku. W 1888 roku wyszła za mąż za aktora Antoniego Siemaszkę i od tej pory używała jego nazwiska. Na scenie krakowskiej uczyła się rzemiosła aktorskiego, występowała przede wszystkim w rolach drugoplanowych, wcielając się w postaci lirycznych dziewcząt i naiwnych panienek. Doceniano wówczas głównie jej dobrą prezencję, urok, wdzięk i naturalność. Ale z powodzeniem zagrała również mężczyznę, wystąpiła jako Spinoza w "Urielu Akoście" Karola Gutzkowa (1889). W tej roli dostrzeżono artystyczną indywidualność i inteligencję Siemaszkowej. W 1893 roku teatr krakowski przejął Tadeusz Pawlikowski który nie chciał zaangażować młodej aktorki do swojego zespołu. Siemaszkowa wyjechała więc do Lwowa i pracowała w tamtejszym teatrze przez rok (1[zasłonięte]893-18). Mimo krótkiego pobytu wyjazd ten okazał się bardzo ważny, bo ugruntował sceniczny talent Siemaszkowej. W 1894 roku aktorka wróciła do krakowskiego teatru i pozostała tu do 1899 roku. W tym czasie dwukrotnie starała się o przyjęcie do Warszawskich Teatrów Rządowych. Po raz pierwszy próbowała swoich sił w debiucie w 1897 roku, jednak nie została przyjęta. Udało jej się za drugim podejściem. W 1900 roku dostała warszawski angaż. Jednak nie była zadowolona z warunków pracy i jeszcze w tym samym roku wróciła do Krakowa, gdzie występowała do 1902 roku. Następnie z powrotem przeniosła się do Warszawy i z WTR współpracowała przez dwa lata. W tym czasie jeździła również z występami gościnnymi, grywała na wielu scenach, m.in. w krakowskim Teatrze Miejskim i Teatrze Ludowym oraz w Teatrze Miejskim we Lwowie, z którym związana była w 1905 roku, a potem w latach 1[zasłonięte]906-19. Razem z zespołem lwowskim aktorka występowała w Wiedniu (1910) i Paryżu (1913).
Jedną z pierwszych wielkich kreacji Siemaszkowej w teatrze krakowskim był Salomea z "Hardych dusz" Zygmunta Sarneckiego (1894) - rola odpowiednio psychologicznie zróżnicowana ze wspaniale stopniowanymi uczuciami. Aktorka grała także z powodzeniem w repertuarze klasycznym, była doskonałą Violą z "Wieczoru Trzech Króli" (1895) i Julią z "Romea i Julii" Szekspira (1897), a także pokazaną z ogromną prostotą i siłą Małgorzatą z "Fausta" Johanna Wolfganga Goethego (1900).
Wydawnictwo universitas
wydanie broszura/miękkie
rok brak...
stron 201
Real Foto sprzedawanego egzemplarza!!
Uwaga leżak magazynowy/zwrot książka może posiadać przybrudzenia otarcia ,zagięty róg/i okładki,przybrudzony brzeg/i strony/on.
