|
"SZKICE Z SOCJOLOGII RELIGII"
MAX WEBER
295 STRON
STAN W ŚRODKU BARDZO DOBRY, SĄ
PIECZĄTKI POWOJSKOWE
REAL FOTO
Max Weber (ur. 21 kwietnia 1864 w Erfurcie, zm. 14 czerwca 1920 w Monachium) − niemiecki socjolog, historyk, ekonomista, prawnik, religioznawca i teoretyk polityki.
Brat socjologa Alfreda Webera, mąż socjolożki Marianne Weber
Ojciec Maxa Webera, również Max Weber był doktorem prawa i znanym politykiem. Max był najstarszym z dziewięciorga rodzeństwa. Dzieciństwo i młodość spędził w Berlinie. W latach 1882-1884 studiował równocześnie prawoznawstwo, filozofię i ekonomię w Heidelbergu. W latach 1883–1884 musiał przerwać studia aby odbyć służbę wojskową jako podchorąży w Strasburgu. Po zakończeniu służby kontynuował przez rok studia na uniwersytecie w Berlinie, następnie przeniósł się do Getyngi, gdzie ostatecznie zakończył swoją wyższą edukację w 1886.
W latach 1886-1893 mieszkał w Charlottenburgu, dzielnicy Berlina, gdzie poświęcił się pisaniu swojej pracy doktorskiej, obronionej w 1889 r. a następnie habilitacyjnej. Po uzyskaniu habilitacji w 1892 r. otrzymał stanowisko profesora nadzwyczajnego i zaczął wykładać prawo na uniwersytecie w Berlinie. W 1893 ożenił się z Marianne Schnitger, późniejszą feministką.
W 1894 r. otrzymał stanowisko profesora zwyczajnego i katedrę ekonomii politycznej na uniwersytecie we Fryburgu, które piastował do 1897 r. W 1897 przeniósł się na uniwersytet w Heidelbergu, gdzie został profesorem ekonomii i gdzie związał się z neokantowską szkołą badeńską. Po śmierci ojca w 1897 przeżył ciężkie załamanie nerwowe, które na pewien czas przerwało jego karierę naukową.
W 1903 został współwydawcą Archiv für Sozialwissenschaft und Sozialpolitik, w ramach których została wydana jego książka Etyka protestancka i duch kapitalizmu. W 1912 próbował stworzyć centrolewicową partię, która łączyłaby idee socjaldemokratów i liberałów, zamysł ten jednak skończył się niepowodzeniem.
W 1915 został mianowany dyrektorem szpitala wojskowego w Heidelbergu. W 1918 został doradcą Niemieckiej Komisji Rozbrojeniowej w ramach negocjacji przygotowującej grunt pod przyszły traktat wersalski. Mocno obstawał za umieszczeniem w Konstytucji Weimarskiej Artykułu 48, pozwalającego w szczególnych sytuacjach rządzić za pomocą dekretów, który kilkanaście lat później pozwolił Hitlerowi ustanowić dyktaturę.
Na uniwersytet powrócił w 1918 obejmując katedrę w Wiedniu, a następnego roku pierwszą w Niemczech katedrę socjologii w Monachium. W tym mieście spędził resztę życia. Zmarł na zapalenie płuc[1].
|
