Po wybuchu I wojny światowej władze carskie ewakuowały Jaracza (jako obywatela austriackiego) w głąb Rosji. W Moskwie występował w Teatrze Polskim i zapoznał się z działalnością osławionego MCHAT-u oraz z nowatorskimi metodami pracy aktorskiej Konstantego Stanisławskiego. W latach 1916 - 1918 Stefan Jaracz współpracował w Kijowie z Juliuszem Osterwą w Teatrze Polskim i Nowym Teatrze Polskim, które były zaczątkami "Reduty". Po wojnie powrócił do Warszawy już jako wybitny aktor i indywidualność artystyczna. Występował w Teatrze Polskim w od 1921 r. związany był z "Redutą" Osterwy, później występował w warszawskim Teatrze Narodowym oraz gościnnie w łodzi i Poznaniu. Przez dwa lata (1928 - 1930) podróżował po kraju z gościnnymi występami. Dzięki zgromadzonym w ten sposób pieniądzom mógł założyć własny teatr z własnymi aktorami. Teatr mieścił się w sali "Ateneum", od której później wziął nazwę (obecnie Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza). Sceną tą kierował od 1930 r. do wybuchu II wojny z krótką przerwą w sezonie 1933/34. Postępowy niewątpliwie zespół aktorski o radykalnych tendencjach osiągnął wysoki poziom artystyczny, sam Jaracz stworzył niezapomniane kreacje. Dano 50 premier i pięciokrotnie objeżdżano z przedstawieniami całą Polskę. Stefan Jaracz dał się poznać nie tylko jako aktor teatralny, który wykreował ok. 300 ról lecz również jako aktor filmowy, który w latach 1912 - 1936 nakręcił 26 filmów. Zainicjował także powstanie "teatru radiowego".

Druga wojna światowa przerwała niezwykłą twórczość Stefana Jaracza. 1 kwietnia 1941 r. został aresztowany przez gestapo i w charakterze zakładnika wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęciumiu. Po sześciu tygodniach został zwolniony ze względu na zły stan zdrowia (już wtedy chorował na gruźlicę gardła oraz wystąpiła u niego częściowa utrata słuchu powstała na skutek uderzenia przez gestapowca). Do końca wojny Jaracz przebywał w sanatorium w Otwocku, gdzie uczestniczył w pracach konspiracyjnej Rady Teatralnej. W 1944 r. wyjechał do Lublina, aby tam podjąć występy sceniczne. Niestety zaawansowana choroba uniemożliwiła mu pracę artystyczną. Pisał więc w tym czasie teoretyczne artykuły dotyczące wizji i roli teatru polskiego.

Stefan Jaracz zmarł 11 sierpnia 1945 r. w Otwocku, pochowany został w Warszawie. Przeszedł do legendy polskiej sztuki teatralnej, mimo pozornie złych warunków aktorskich (niski, krępy, o chrapliwym glosie) stał się wielkim aktorem, którego gra elektryzowała i roztaczała "magiczna siłę nad uczuciami widzów".