Wydawnictwo - SGGW
Rok - 2010
Stron - 235
Oprawa - MIĘKKA LAKIEROWANA
Format - B5

STAN - NOWA




Sposób gospodarowania przestrzenią zależy od rodzaju ładu kulturowego. W kulturze bowiem zawierają się wartości, wzorce, poglądy, prawa, obyczaje, znaczenia, pojęcia, które określają organizację społeczną, relacje międzyludzkie i stosunek człowieka do świata. Punktem wyjścia do myślenia o społeczno-kulturowych podstawach gospodarowania przestrzenią jest zrozumienie pojęcia przestrzeni we wszystkich jego ludzkich wymiarach.
Józef Tischner ujmuje świat jako scenę ludzkiego dramatu. Więź pomiędzy człowiekiem a światem określa jako gospodarowanie. Pojęcie gospodarowania wynika więc z refleksji nad tą więzią. Gospodarowanie to przemiana jednego dobra w inne dobro. Gospodarowanie tworzy ludzki świat otoczenia. Celem gospodarowania jest tworzenie dobra, tworzenie wartości. Gospodarowanie jest nie tylko umiejętnością dobrania środków do celu, lecz przede wszystkim umiejętnością trafnego odkrywania hierarchii rzeczy, spraw, wartości. Dla człowieka być na ziemi to gospodarować. Jest on tutaj jako gospodarz, jako człowiek wolny, rozumiejący naturę rzeczy, w przeciwieństwie do człowieka swawolnego lub zniewolonego. Gospodarz przywiązuje się do swojego świata. W tym przywiązaniu kryje się także stosunek do drugiego człowieka oparty na wzajemności. Gospodarowanie jest przejawem wzajemności. Gospodarując, jesteśmy razem, tworzymy siebie jako gospodarzy. Człowiek gospodarując, porządkuje świat zgodnie ze swymi intencjami, swymi zamiarami, tworzy ład przestrzeni.
Efektem takiego porządkowania jest powstawanie miejsc. Są one owocem gospodarowania. Cztery główne miejsca, według Józefa Tischnera, to: dom, warsztat pracy, świątynia i cmentarz.
Dom jest przestrzenią najbliższą człowiekowi. Widok z okien domu jest pierwszym widokiem na świat. Jednocześnie czuć się jak u siebie w domu, zadomowić się, można wszędzie tam, gdzie miejsce staje się bliskie.