Autor książki, wybitny historyk i sowietolog, przygotowując przed laty (1[zasłonięte]977-19) pracę habilitacyjną poświęconą genezie Organizacji Narodów Zjednoczonych, podjął śmiałą jak na tamte czasy próbę dotarcia do wysokich urzędników z bezpośredniego zaplecza kierownictwa sowieckiego resortu spraw zagranicznych, biorących udział w przygotowaniach do powołania nowego systemu powszechnego bezpieczeństwa i w pracach nad jego instytucjonalizacją. Jego rozmówcy: Walentyn M. Bierieżkow, Kiryłł W. Nowikow, Aleksiej A. Roszczin, Michał M. Junin mieli wiele do powiedzenia na temat sowieckiej polityki zagranicznej tamtej doby, mechanizmów nią rządzących, kulis jej realizacji, a przede wszystkim dążeń do powołania nowej międzynarodowej struktury, która kończyłaby okres izolacji Związku Sowieckiego, wyrzuconego z Ligi Narodów w grudniu 1939 r. po agresji na Finlandię.