Screen z gry "Skarby Atlantydy"

Szybkość instalacji tego maleństwa jest porażająca, do tego natychmiast po uruchomieniu jest gotowe do działania, co ma duże znaczenie, jeśli ktoś chce się oddać rozrywce tylko na kilka chwil. Problem jedynie w tym, że ten krótki relaks może się znacznie przedłużyć, a takie „wyłączanie się” np. w biurze nie jest bezpieczne ze względu na grasującego tu szefa. W domu to co innego – tutaj bez przeszkód możemy zaliczyć z marszu kilkadziesiąt, a nawet więcej plansz, aż całkiem oślepniemy od migających błyskotek. Czyli właśnie tytułowych skarbów Atlantydy.

Gra ma tryb przygodowy, a jakże! Do odkrycia jest tu cała mapa usiana skarbami i trofeami Atlantów. Podążamy od jednego punktu do drugiego, a droga w niektórych miejscach rozgałęzia się, obiecując jeszcze więcej ciekawostek. Każdy punkt to oczywiście nowe zadanie - wybieramy zatem pierwszy z brzegu i program przenosi nas na klimatyczne tło, na którym w obrębie małej planszy połyskują różnokolorowe i wielokształtne klejnoty. Zasady zabawy są proste – mamy układać potrójne lub dłuższe sznury identycznych błyskotek, wówczas kamienie pękają, a na ich miejsce sypią się z góry nowe. Przesuwamy je, wskazując dwa obok siebie, które zamieniają się miejscami. Oczywiście jeśli w najbliższym sąsiedztwie nie ma żadnego dwuelementowego rzędu, do którego mógłby przylgnąć któryś ze wskazanych kamyczków, wracają one na swoje miejsce. Jak łatwo się więc domyślić, nie wystarczy tu bezmyślnie klikać. Należy uważnie patrzeć i wybierać najkorzystniejsze warianty, ponieważ w którymś momencie może się nawet okazać, że nie ma już możliwości ruchu. Oczywiście dodatkowym bodźcem, wymuszającym jakąś podstawową taktykę jest limitowany czas, dzięki czemu gra nabiera tempa i staje się niesamowicie wciągająca.

Screen z gry "Skarby Atlantydy"

Do dalszej zabawy motywuje nas też wzrastający powoli, ale nieubłaganie poziom trudności. Oprócz tego są, rzecz jasna, trzy stopnie tegoż poziomu trudności do wyboru na początku gry. Różnice między nimi widać już na pierwszy rzut oka. Na wyższym plansze są mniejsze i bardziej „postrzępione”, a klejnoty częściej ułożone naprzemiennie. Ale nie tylko o układ kamieni tu chodzi, na większości plansz znajdziemy bowiem różne niespodzianki np. w postaci ścianek, które należy wysadzić za pomocą bomb. Bombki takie mają oznaczenia, do jakiego typu błyskotek należą i z nich również należy tworzyć rzędy, tyle że wybuchowe. Same klejnoty też różnie się zachowują – jedne dadzą się swobodnie przestawiać bez względu na wspomniane ścianki, inne tkwią w nich nieruchomo i trzeba tak kombinować, by ułożyć rząd dokoła nich. Utrudnienie stanowią także klucze do zamkniętych części planszy czy inne podobne przeszkadzajki. W sumie każda taka minigra oferuje jakieś nowe wyzwanie, więc mimo że cały czas tylko przestawiamy klejnociki, na brak urozmaicenia narzekać nie możemy.