Nowość

Tytuł: Seryjne morderczynie

ISBN: 978-83-[zasłonięte]324-0-0

Stron 160

Cena okładkowa: 36 zł

W książce znajdują się elementy: wiedzy o psychopatii w nowym rozumieniu, psychopatologii seryjnych morderczyń, wiedzy o zaburzeniach psychicznych jakie wśród nich występują, a takze analiza modus operandi sprawczyń.

Z tylnej okładki:

„Anioły śmierci”, „Krwawe opiekunki”, „Czarne wdowy”, to część bohaterek tej książki. Kobiety zabijające w serii: mężów, dzieci, pacjentów - zazwyczaj ludzi sobie znanych, należą do najrzadszego typu zbrodniarek znanych kryminologii. Nowa książka psychologa klinicznego i sądowego, Jarosława Stukana, pozwala bliżej je poznać.

Spis treści

Wstęp

Kulturowa anomalia

Charakterystyka seryjnych morderczyń

Seryjne morderczynie

Margaret Davy (1542)

Erzsébet Báthory (>1610)

Catalina de los Ríos y Lísperguer (1[zasłonięte]622-16)

Marie Madeleine Dreux d'Aubray (1[zasłonięte]666-16)

Daria Nikołajewna Sałtykowa (>1762)

Anna Maria Zwanziger (1[zasłonięte]808-18)

Gessina Gottfried (1[zasłonięte]815-18)

Patty Cannon (1[zasłonięte]802-18)

Helene Jegado (1833- 1851)

Catherine Wilson (1[zasłonięte]856-18)

Marie Jeanneret (1[zasłonięte]866-18)

Lydia Sherman (>1871)

Mary Ann Cotton (1[zasłonięte]854-18)

Maria Catherina Swanenburg (1[zasłonięte]880-18)

Sarah Robinson (1[zasłonięte]882-18)

Mary Ann Britland (1886)

Amelia Dyer (1[zasłonięte]883-18)

Jane Toppan (1[zasłonięte]885-19)

Jeanne Weber (1[zasłonięte]905-19)

Belle Gunness (>1908)

Louise Vermilyea (1[zasłonięte]893-19)

Ellen Etheridge (1913)

Amy Gilligan (1[zasłonięte]901-19)

Lydia Southard (1[zasłonięte]915-19)

Otylia Klimek (Gburek) (1[zasłonięte]914-19)

Anna Cunningham (1[zasłonięte]919-19)

Della Sorenson (>1925)

Martha Wise (1[zasłonięte]924-19)

Antoinette Scieri (1[zasłonięte]924-19)

Vera Renczi (1[zasłonięte]920-19)

Daisy De Melker (1[zasłonięte]923-19)

Marie Becker (>1[zasłonięte]934-19)

Anna Marie Hahn (1[zasłonięte]933-19)

Louise Judson (1[zasłonięte]913-19)

Rhonda Belle Martin (1[zasłonięte]934-19)

Caroline Grills (1953)

Nancy Doss (1[zasłonięte]943-19)

Christa Lehman (1[zasłonięte]952-19)

Anjette Lyles (1[zasłonięte]952-19)

Janie Lou Gibbs (1[zasłonięte]966-19)

Marie Noe (1[zasłonięte]949-19)

Martha Woods (1[zasłonięte]946-19)

Waneta Hoyt (1[zasłonięte]965-19)

Velma Barfield (1[zasłonięte]969-19)

Maria Velten (1[zasłonięte]963-19)

Judy Buenoano (1[zasłonięte]971-19)

Debra Sue Tuggle (1[zasłonięte]974-19)

Christine Falling (1[zasłonięte]977-19)

Martha Ann Johnson (1[zasłonięte]977-19)

Lise Jane Turner (1[zasłonięte]979-19)

Genene Jones (1[zasłonięte]978-19)

Bobbie Sue Terrell (1984)

Marybeth Tinning (1[zasłonięte]972-19)

Terri Rachals (1[zasłonięte]985-19)

Blanche Taylor Moore (1[zasłonięte]971-19)

Debbie Fornuto Gedzius (1[zasłonięte]972-19)

Virginia McGinnis (1[zasłonięte]972-19)

Dorothea Helen Puente (1[zasłonięte]982-19)

Diana Lumbrera (1[zasłonięte]976-19)

Aileen Wuornos (1[zasłonięte]989-19)

Beverly Allitt (02.1991-04.1991)

Elfriede Blauensteiner (>1[zasłonięte]981-19)

Christine Malevre (1[zasłonięte]997-19)

Vickie Dawn Jackson (2[zasłonięte]000-20)

Na granicy seryjnego morderstwa

Przykładowe fragmenty:

1.

..................   Natomiast uduszenie, będące drugą z kolei metodą pozbawiania ofiar życia, charakteryzuje w największym stopniu działania podejmowane wobec dzieci i dotyczy „Krwawych opiekunek” (opiekunki osób starszych nigdy nie dusiły ofiar), ale też jednej sprawczyni typu „AŚ” - jest ona jednak wyjątkowa, bo cechowała ją motywacja seksualna. I jest to zgodne z zastałym w seksuologii twierdzeniem mówiącym o tym, iż ten sposób pozbawienia kogoś życia często jest wyrazem sadyzmu seksualnego (wśród seryjnych morderców jest to najczęstsza metoda pozbawienia życia ofiary). Wiąże się ona z bardzo bliskim kontaktem, z odczuciem powolnego odbierania życia, ale przede wszystkim z pełną władzą nad drugim człowiekiem i tak też można na ten aspekt spojrzeć - szerzej.

   Wychodząc z klasycznej definicji sadyzmu, nie istnieje on bez pełnej władzy, jaką sadysta ma nad ofiarą, a taki właśnie charakter ma relacja między matką lub opiekunką, a dzieckiem czy osobą niedołężną, jak też między obłożnie chorym pacjentem, a pielęgniarką. I chociaż nie można stwierdzić, by seryjne morderczynie kierowały się motywacją sadystyczną w pełnym tego słowa znaczeniu, poza wskazanymi dwoma przypadkami (lecz jest to sadyzm seksualny, w którym sprawczyni zaspokaja się dusząc, a nie, odbywając stosunek seksualny), to w wielu dokonywanych przez nie zbrodniach ten element jest zawsze obecny i właściwie w każdym typie, łącznie z „Jadowitą gospodynią” czy „Czarną wdową”, które po nieudanym zatruciu gospodarza lub męża opiekowały się nimi, zwiększając dawki trucizny i doprowadzając ich ostatecznie do śmierci, która w niejednym wypadku następowała po kilku tygodniach męczarni.

   Zatem sadyzm jest obecny pod wieloma postaciami w opisywanych tu zbrodniach, lecz analizując działania seryjnych morderczyń tylko w jednym przypadku, Marie Jeanneret, można wyróżnić jego czystą lub dominującą postać.

2.

............   Jest to zaburzenie, którego status ma opisowy charakter, a jego psychopatologia jest nieznana - nieco lepiej jest opisany „zespół Münchhausena”, w którym ofiarą własnych działań jest osoba zaburzona (uważa się ona za chorą i przekonuje lekarzy do wszelakich, często poważnych zabiegów medycznych, a także dokonuje inwazyjnych zmian w swoim ciele, by chorobę wywołać). Aczkolwiek, choć nie pozostaję wobec tej diagnozy krytyczny, co pominę, jest to jedyne zaburzenie, które może wyjaśniać zabójstwa „bez motywów” - co w największym stopniu cechuje właśnie działania pielęgniarek.

   Zastępczy zespół Münchhausena opisany został przez Roya Meadowa (1977). Autor zaobserwował zachowanie dwóch matek, z których jedna „truła” dziecko aplikując mu duże ilości soli, a druga dodawała swój mocz do jego próbek krwi, chcąc oczywiście przekonać innych, iż jest chore. Meadow skonstatował, że niektóre osoby, zwłaszcza rodzice, opiekunowie i pracownicy służby zdrowia, mogą chcieć wzbudzić zainteresowanie i współczucie otoczenia, wywołując objawy chorobowe u osób pozostających pod ich opieką.

Z opisów sprawczyń:

Marie Madeleine Dreux d'Aubray (1[zasłonięte]666-16)

   Maria, zwana też Markizą de Brinvilliers, urodziła się 22 lipca 1630 roku w Paryżu (Francja). Była najstarszym dzieckiem z pięciorga. Otrzymała dobre wykształcenie, co nie było częste w jej czasach, acz religijnie była „zaniedbana”. Kiedy dojrzała, była skrajnie uczulona na odmowę i porażki oraz wszelkie inne afronty godzące w jej dumę.

   Czyny, jakich się dopuściła, potwierdza bardzo niewielka ilość źródeł historycznych (literackich więcej), z których tutaj za rzetelne uznano 11. wydanie Encyclopædii Britannici z 1911 roku oraz pracę Brentano (1899/2003).

   W 1651 roku Marie poślubiła szlachcica, Markiza de Brinvilliers. Źródła historyczne opisywały ją wówczas, jako: drobną, śliczną i niewinną jak dziecko kobietę.

   W 1659 jej mąż przedstawił ją młodemu i przystojnemu kawalerowi, Godinowi de Sainte-Croix. Wkrótce też stał się on kochankiem młodej Markizy, co po jakimś czasie wyszło na jaw i wywołało skandal (jej mąż przebywał w tym czasie na wojnie). Na skutek działań ojca Marie, 19 maja 1663 Godin trafił do więzienia. Przebywając w Bastylii zdobył od współwięźnia wiedzę na temat osławionej, nie pozostawiającej śladów w organizmie, włoskiej trucizny. Jako że poprzysiągł zemstę winnemu uwięzienia, wiedzę tę postanowił wykorzystać właśnie w tym celu.

   Po opuszczeniu Bastylii, wydając krocie na stworzenie trucizny, bo bez chemika stworzyć się jej nie dało, a też na hulaszcze życie, Godin szybko popadł w ruinę. Plan zemsty zastąpił inny - otrucia zarówno ojca, sióstr, jak i braci Marie, by posiąść ich majątek. Ta zaś, wierna kochankowi, by sprawdzić działanie trucizny przed podaniem bliskim, zaczęła ją testować na biednych i obłożnie chorych ludziach, których odwiedzała w szpitalach, oraz na własnych służących. Nieznana jest dokładna liczba ofiar, lecz ten właśnie element czyni z niej seryjną morderczynię, bowiem w lutym 1666, gdy rzeczywiście otruła ojca, działała już z nieobecnym fizycznie wspólnikiem. Tak samo, jak podczas otrucia braci, Antoine d'Aubray i François d'Aubray, w 1670 roku. Po ich śmierci przeprowadzono sekcję zwłok, jednak nie odkryto przyczyny zgonów i nie wszczęto żadnego dochodzenia.