Picea engelmannii Świerk ten występuje na zachodzie Ameryki Północnej, w Górach Skalistych. Szybko rośnie. W naturze osiąga wysokość 20 m i szerokość 4 m. Korona jest gęsta, wąskostożkowa. W pierwszych latach drzewo posiada kształt piramidalny, później stożkowaty. Górne gałęzie są początkowo opuszczone. Z upływem czasu rosną bardziej poziomo. Boczne gałązki są zwisające. Igły są niebieskozielone ze srebrzystobiałą obwódką. Po zgnieceniu igły wydzielają zapach przypominający kamforę. Młode przyrosty posiadają niebiesko- srebrzystą barwę. Bardzo podobny jest do świerka kłującego srebrzystego, również występującego na tym terenie i często z nim mylony. Świerk Engelmanna ma bardziej miękkie igły i węższe zakończenia łusek w szyszkach.

Świerk jest wytrzymały na niskie temperatury i zanieczyszczenie środowiska, lubi stanowiska słoneczne. Łatwo przystosowuje się do różnych warunków. Dynamika wzrostu podobna jak u świerka kłującego. Uprawa gruntowa możliwa na terenie całego kraju, jednak z uwagi na dużą wrażliwość na chorobę brunatnienia igieł świerka najlepsze warunki do uprawy są w rejonach kraju o niższej wilgotności powietrza – Wielkopolska, Mazowsze, Kujawy.