Aerograf to pistolet służący do precyzyjnego rozpylania farby przez strumień powietrza. Ślad farby charakteryzuje się równomiernym kryciem i rozmytymi brzegami. Nanosi się ją bezpośrednio na pokrywaną powierzchnię lub przez szablony. Aerografem można malować zarówno powierzchnie płaskie, jak i formy bardziej skomplikowane. Różne końcówki umożliwiają dobór odpowiedniego kształtu i szerokości strumienia oraz rozmycia lub wyostrzenia krawędzi malowanych detali. Charakterystyczny jest w tej technice sposób tworzenia kolorów pośrednich przez nakładanie na siebie kolorów podstawowych – chcąc np. uzyskać barwę szarą, trzeba położyć odpowiednią ilość czarnej farby na białe tło. Przypomina to nieco malarstwo laserunkowe.

Choć powszechnie aerograf stosowano dopiero w późnych latach 20., Man Ray wykorzystywał go do wykonywania swoich prac już w 1917 r. Technika aerograficzna początkowo stosowana była w drukach reklamowych i tu najlepiej się sprawdzała, dając efekt trójwymiarowości. Dzięki kolejnym udoskonaleniom areografu można było zdobić za jego pomocą ceramikę i szkło. 

Płaskie powierzchnie naczyń dekorowano modnymi w latach 30. XX wieku trójwymiarowymi motywami geometrycznymi. Czasami starano się ukazać element ruchu, malując np. skaczące zwierzęta czy kręcące się śmigła samolotu. Ceramika dekorowana aerografem produkowana była najczęściej w fabrykach niemieckich w okresie Republiki Weimarskiej oraz w Polsce – w Bolesławcu i we Włocławku. Z wyrobów szklanych techniką tą dekorowano głównie klosze do lamp i żyrandoli. Ze względu na masowość produkcji przykłady ceramiki dekorowanej aerografem zdarzają się stosunkowo często, głównie na targach staroci. Jej amatorów nie brakuje, szczególnie w dobie mody na art déco.