Jan Wojnarski (ur. 1879 w Tarnowie zm. 14 października 1937 w Krakowie) – polski grafik, malarz, profesor ASP w Krakowie.

Pochodził z rodziny kościelnego organisty. Od 1902 studiował na krakowskiej ASP pod kierunkiem prof. Floriana Cynka, Jana Stanisławskiego i Leona Wyczółkowskiego. W latach 1904 – 1905 odbył artystyczną podróż do Włoch. Po powrocie rozpoczął naukę grafiki warsztatowej w pracowni prof. Józefa Pankiewicza.

Od 1911 pracował na ASP w Krakowie, początkowo jako młodszy asystent, potem asystent a od 1929 jako profesor na Wydziale Grafiki.

W 1937 zdobył złoty medal na międzynarodowej wystawie w Paryżu. W tym samym roku został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[1]. Jego pejzaże otrzymywały liczne wyróżnienia na krajowych i międzynarodowych wystawach.

Malarstwo Wojnarskiego to przede wszystkim pejzaże, najczęściej niewielkich formatów, zdradzające duży wpływ szkoły Jana Stanisławskiego.

Szczególnie znane są prace graficzne Wojnarskiego, wykonywane najczęściej technikami akwaforty, miedziorytu i litografii. Wykonana w latach dwudziestych XX w. barwna litografia Portret własny znajduje się w zbiorach Muzeum Brytyjskiego. Wiele prac Wojnarskiego znajduje się w Muzeum Narodowym w Krakowie i Muzeum Narodowym w Warszawie.