Alberto Moravia był jednym z największych skandalistów w historii dwudziestowiecznej literatury. Przeciwnicy oskarżali go o szerzenie pornografii, a Święte Oficjum umieściło jego książki na indeksie. Wielbiciele czytali go z wypiekami na twarzy. Filmy, które powstały na bazie jego twórczości, przeszły zaś do historii kina. Uważny czytelnik powieści Alberta Moravii może odnieść wrażenie, że przez całe swoje artystyczne życie pisarz tworzył w zasadzie – z niewielkimi tylko wyjątkami – to samo dzieło.

Zmieniały się wprawdzie tytuły, imiona bohaterów, czasy, w których żyli, ale niezmienne pozostawały wątki i przesłanie – obraz (dodajmy: najczęściej bardzo krytyczny) współczesnego włoskiego mieszczaństwa. Uczucie jednorodności twórczości Moravii może tłumaczyć poniekąd fakt, że bardzo obficie korzystał on w swoich powieściach i opowiadaniach z przeżyć osobistych, często portretował siebie samego i osoby sobie najbliższe.

W książce Mario, młody student, po śmierci matki wraca z Paryża do Rzymu. Wraca aby spotkać się z ojcem, którego nie widział przez 15 lat..