Ziemia jest zrujnowana po wojnie nuklearnej. Cywilizacja upadła, ludzie w przeważającej większości żyją w warunkach ciężkich i prymitywnych. W takich realiach sztuka leczenia jest niezwykle cenna, a uzdrowiciele są darzeni wielkim szacunkiem. Gada jest właśnie taką szamanką, leczącą za pomocą zmodyfikowanych genetycznie węży. Ich jad ma zbawienne działanie. Najważniejszy jest wąż snu, potrafiący sprowadzać sny, łagodzić ból i zapewnić spokojną śmierć, gdy wszystkie inne sposoby zawiodą. Jest niezwykle cenny, gdyż ludzie nie potrafią ich rozmnażać, a ich liczba cały czas się zmniejsza. Bez niego uzdrowiciel jest jak bez ręki, nie może wykonywać zawodu, a raczej powołania. Oczywiście, tak jak to bywa w takich wypadkach, Gada traci swojego już na samym początku powieści. Początkowo jest załamana, bo wie ze nie może liczyć na kolejnego węża snu, ale pod wpływem okoliczności postanawia wyruszyć w podróż. Jej celem jest zdobycie nowych węży i rozwianie otaczającej ich tajemnicy. Mimo tak chwalebnego celu nie waha się tracić czas i zawsze pomaga potrzebującym jej opieki.

Jest to powieść jednego aktora. Gada jest postacią starannie dopracowaną. Czytelnik poznaje jej uczucia, nawyki, zachowanie. Na jej tle inni bohaterowie wypadają blado. Sprawiają wrażenie dwuwymiarowych cieni. Na pierwszy rzut oka wydaje się to wadą, lecz po głębszym namyśle doszedłem do wniosku, że jest to celowy zabieg autorki. Dzięki temu postać głównej bohaterki nabiera dodatkowego znaczenia. W ten sposób zostaje podkreślona jej niezwykła osobowość oraz rola jaką pełni w rozpadającym się społeczeństwie. Podziwiamy czułą, wrażliwą, a zarazem silną bohaterkę niosącą bezinteresowną pomoc.

Nie mogę powiedź złego słowa o czysto literackiej stronie powieści. Wspaniały język, umiejętne budowanie napięcia w kluczowych momentach. Także strona fabularna stoi na wysokim poziomie.