Pan Siergiejew, autor poważnej pracy „Od Dźwiny ku Wiśle”, oficer sztabu generalnego byłego wojska cesarskiego, mianowany został w początku maja 1920 r. dowódcą grupy północnej, stanowiącej prawe skrzydło 15 armji rosyjskiej na froncie przeciwpolskim. Grupa ta przetrwała w formie swej pierwotnej tylko okres pierwszego natarcia rosyjskiego (w maju 1920) na froncie polskim i wkrótce po zlikwidowaniu zdobyczy rosyjskich i odrzuceniu ponownem wojsk frontu zachodniego na wschód została ona, w związku z przygotowaniami do drugiego wielkiego natarcia, przekształcona w 4 armję. W charakterze dowódcy tej armji przebył Siergiejew prawie cały czas najintensywniejszych działań rosyjskich na froncie polskim (do 6 sierpnia). Praca jego wyróżnia się dobitnie z pośród dość licznych zresztą prac rosyjskich, traktujących o wojnie z Polską, przedewszystkiem swoją fachowością i znaczną bezstronnością. Marszałek Piłsudski w pracy swej p. t. „Rok 1920” nazywa dzieło Siergiejewa „perłą literatury wojskowej rosyjskiej”, i za taką może być książka „Od Dźwiny ku Wiśle” rzeczywiście uważana. Omawiając przebieg operacyj i zastanawiając się nad wykonaniem ich, traktuje Siergiejew sprawę ściśle fachowo, nie czyni żadnych wycieczek o charakterze publicystyczno-agitacyjnym, nie używa zwrotów demagogicznych, w które tak bardzo obfitują inne, omawiające tę wojnę utwory rosyjskie. Niemałą też zaletą dzieła Siergiejewa jest to, że nie spoczęło na niem piętno tendencyjności i błąd lenistwa lub nieuczciwości historycznej, gdyż pisząc je, oparł się autor na autentycznych aktach, wydobytych z archiwum wojny polsko-rosyjskiej.


Książka jest w cenie wydawcy.