Nie chcę spać sam. Kino Tsai Ming-Lianga to jedna z pierwszych na świecie pozycji książkowych poświęconych twórczości reżysera. Autorzy sytuują filmy Tsaia na ogólnym tle kinematografii Tajwanu, uwzględniając współczesny kontekst społeczno-ekonomiczny Republiki Chińskiej i specyfikę zachodniej recepcji filmów azjatyckich. Analizują sposób budowania przestrzeni ekranowej, prowadzenia narracji, wykorzystania dźwięku i montażu. Korzystają przy tym - między innymi - z narzędzi teoretycznych wypracowanych przez Jeana Baudrillarda, Michela Chiona, Fredrica Jamesona czy Jacques’a Lacana. Na książkę składa się dziesięć esejów oraz obszerny wywiad z reżyserem.

Tsai Ming-Liang urodził się w 1957 roku w Malezji, w rodzinie chińskich imigrantów. Pod koniec lat siedemdziesiątych przeniósł się na Tajwan i zamieszkał w Tajpej, gdzie ukończył studia na Chinese Culture University. W 1982 roku zadebiutował filmem "Buntownicy neonowego boga". Począwszy od 1994 roku, kiedy to na MFF w Wenecji otrzymał Złotego Lwa za "Vive l’amour", Tsai pozostaje jednym z ulubieńców jurorów, krytyków i publiczności wszystkich najważniejszych festiwali filmowych w Europie (Srebrny Niedźwiedź za "Rzekę" na MFF w Berlinie w 1997 roku, nagroda FIPRESCI za "Dziurę" na MFF w Cannes w 1998 roku, kolejny Srebrny Niedźwiedź i nagroda im. Alfreda Bauera za "Kapryśną chmurę" w 2005 roku).

Wpływ na styl i artystyczne wybory Tsaia wywarli europejscy twórcy kina autorskiego tacy jak François Truffaut, Michelangelo Antonioni, Rainer Werner Fassbinder czy Robert Bresson. Jego filmy oglądać można jako jedno spójne, hipnotyczne dzieło, w którym w różnych odsłonach powraca postać Hsiao-kanga (Lee Kang- sheng) – swoistego alter ego reżysera.

Film to dla mnie przede wszystkim obrazy, nie opowieści. Staram się komponować ujęcia tak, by były jak nieruchome spojrzenia" (Tsai Ming-Liang).