Wyniósłszy z niemieckich obozów koncentracyjnych gruźlicę, przebywał w sanatoriach przez szereg lat wraz z ludźmi, którzy żyjąc pod ciągłą groźbą śmierci znaleźli się niejako na marginesie normalnego bytowania. Książkę tę cechuje ten sam realizm, co i poprzednie - realizm tak właściwy pisarstwu Grzesiuka. Jest w niej również i sam autor: jak zawsze zawadiaka-romantyk, w ostrogach, które nałożył tym razem szermierz stając do zapasów z cierpieniem, z ciężkimi zabiegami, z czającą się gruźliczą śmiercią. Szermierz - jak zawsze - nieustraszony, walczący uśmiechem, humorem, podtrzymujący tych najbardziej upadających na duchu. Stający - jak zawsze - przeciwko temu wszystkiemu, co uważa za krzywdzące, za niesprawiedliwe. Ta ksiązka jest wspomnieniem pisanym przez Stanisława Grzesiuka o życiu i ludziach w sanatorium i - czego wówczas nie wiedział - wspomnieniem o nim samym.

stron 233

wyd.
Książka i Wiedza
Warszawa 1972 r.

twarda okładka

stan:

dobry +