MYŚL O SZTUCE 17-18 W. OGRODY ANGIELSKIE MOSZYŃSKI

08-02-2014, 19:16
Aukcja w czasie sprawdzania była zakończona.

Aktualna cena: 49.99 zł

Użytkownik inkastelacja

numer aukcji: 3930226468

Miejscowość Kraków

Koniec: 08-02-2014 19:12:16

Dodatkowe informacje:
Stan: Używany
Okładka: twarda z obwolutą
Rok wydania (xxxx): 1970
Język: polski

KLIKNIJ ABY PRZEJŚĆ DO SPISU TREŚCI

KLIKNIJ ABY PRZEJŚĆ DO OPISU KSIĄŻKI

KLIKNIJ ABY ZOBACZYĆ INNE WYSTAWIANE PRZEZE MNIE PRZEDMIOTY ZNAJDUJĄCE SIĘ W TEJ SAMEJ KATEGORII

KLIKNIJ ABY ZOBACZYĆ INNE WYSTAWIANE PRZEZE MNIE PRZEDMIOTY WEDŁUG CZASU ZAKOŃCZENIA

KLIKNIJ ABY ZOBACZYĆ INNE WYSTAWIANE PRZEZE MNIE PRZEDMIOTY WEDŁUG ILOŚCI OFERT

PONIŻEJ ZNAJDZIESZ MINIATURY ZDJĘĆ SPRZEDAWANEGO PRZEDMIOTU, WYSTARCZY KLIKNĄĆ NA JEDNĄ Z NICH A ZOSTANIESZ PRZENIESIONY DO ODPOWIEDNIEGO ZDJĘCIA W WIĘKSZYM FORMACIE ZNAJDUJĄCEGO SIĘ NA DOLE STRONY (CZASAMI TRZEBA CHWILĘ POCZEKAĆ NA DOGRANIE ZDJĘCIA).

PEŁNY TYTUŁ KSIĄŻKI - IDEE I SZTUKA Studia z dziejów sztuki i doktryn artystycznych pod redakcją JANA BIAŁOSTOCKIEGO MYŚL O SZTUCE I SZTUKA XVII I XVIII WIEKU

AUTOR -
JAN BIAŁOSTOCKI, JANINA MICHAŁKOWA,
AGNIESZKA MORAWIŃSKA, MARIA MURDZEŃSKA, ANITA SZCZEPAŃSKA

WYDAWNICTWO, WYDANIE, NAKŁAD -
WYDAWNICTWO - Warszawa 1970 Państwowe Wydawnictwo Naukowe
WYDANIE - 1
NAKŁAD - 2850 + 150 EGZ.

STAN KSIĄŻKI -
DOBRY + JAK NA WIEK (ZGODNY Z ZAŁĄCZONYM MATERIAŁEM ZDJĘCIOWYM) (wszystkie zdjęcia na aukcji przedstawiają sprzedawany przedmiot).

RODZAJ OPRAWY -
ORYGINALNA, TWARDA, PŁÓCIENNA + OBWOLUTA

ILOŚĆ STRON, WYMIARY, WAGA -
ILOŚĆ STRON - 328
WYMIARY - 21 x 15 x 2,1 CM (WYSOKOŚĆ x SZEROKOŚĆ x GRUBOŚĆ W CENTYMETRACH)
WAGA - 0,560 KG (WAGA BEZ OPAKOWANIA)

ILUSTRACJE, MAPY ITP. -
ZAWIERA

DARMOWA WYSYŁKA na terenie Polski niezależnie od ilości i wagi (przesyłka listem poleconym priorytetowym, ew. paczką priorytetową, jeśli łączna waga przekroczy 2kg), w przypadku wysyłki zagranicznej cena według cennika poczty polskiej.

KLIKNIJ ABY PRZEJŚĆ DO WYBORU MINIATUR ZDJĘĆ

SPIS TREŚCI LUB/I OPIS (Przypominam o kombinacji klawiszy Ctrl+F – przytrzymaj Ctrl i jednocześnie naciśnij klawisz F, w okienku które się pojawi wpisz dowolne szukane przez ciebie słowo, być może znajduje się ono w opisie mojej aukcji)

Rozwojowi sztuki, jej zmieniającej się funkcji, stylowi i charakterowi, towarzyszyły od bardzo dawna wypowiedzi teoretyczne — MYŚLI O SZTUCE. Badania nad doktrynami artystycznymi nie mają jeszcze stu lat, a ich właściwy rozwój przypada na okres po II wojnie światowej. Tom niniejszy prezentuje piąć rozpraw, w których autorzy starają się łączyć analizę myśli o sztuce z analizą samej sztuki, bo tak pojmowana historia doktryn artystycznych jest najwłaściwsza; ukazuje wówczas wzajemne oddziaływanie świata idei i form artystycznych, pozwala znaleźć najpełniejszą interpretację zabytków.

Na obwolucie
repr. rysunku Rembrandta Artysta rysujący z modela (Londyn, British Museum)
Okładkę projektował Zygmunt Ziemka
Redaktor techniczny Henryka Mierowska
Korektorzy
Henryk Stachowski
Magdalena Starachowicz

SPIS TREŚCI

Jan Białostocki
Przedmowa.................
Jan Białostocki
tsArs auro priors...............13
Anita Szczepańska
Idea postępu w myśli o sztuce (XVI - XVIII w.).......29
Janina Michołkowa
Baraboccianti — krytyka i teoria sztuki wobec „komicznego" malarstwa rodzajowego................121
Maria Murdzeńska
Akt w malarstwie holenderskim — teoretyczne uzasadnienie i malarskie
realizacje XVII w...............167
Agnieszka Morawińska
Nieznany traktat Augusta Fryderyka Moszyńskiego o ogrodach angielskich ..................255

PRZEDMOWA

Refleksja nad sztuką zrodziła się w Europie wcześnie. Zarówno normatywna, jak krytyczna. Zmieniało się pojęcie sztuki. Zmieniały się jej funkcje, styl i charakter. Zmianom tym towarzyszyły wypowiedzi filozofów, kronikarzy, teologów, polityków, historyków, krytyków, a często samych artystów. Stanowią one słownie artykułowane tło intelektualne powstawania dzieł sztuki a zarazem dokumenty ich odbioru. Te myśli o sztuce, wypowiadane z różnych punktów widzenia, ujmowane zgodnie z regułami i wymogami różnych rodzajów piśmiennictwa — estetyki, historiografii artystycznej, teorii sztuki, krytyki artystycznej - dostarczają materiału do rekonstrukcji dziejów artystycznego światopoglądu, tego, co w terminologii naszych szkół akademickich nazywamy — może niezbyt zręcznie — historią doktryn artystycznych.
Dzieje literatury wyrażającej poglądy na sztukę stały się przedmiotem badań dopiero od niedawna. Pod koniec XIX wieku w środowisku wiedeńskim zaczęto wydawać dawne teksty teoretyczne i historiograficzne. Szereg zasłużonych w tym zakresie uczonych, jak Eitelberger, lig, Janitschek, Kallab zamknęła postać wyjątkowa, jaką był Julius von Schlosserl. Jego działalność była przełomowa w dziejach nowej dyscypliny, a owocem jej stalą się do dziś wznawiana książka poświęcona dziejom literatury o sztuce Die Kunstliteratur, wydana w Wiedniu w 1924 r.,
rychło przełożona na wioski i dostępna dziś w trzecim wydaniu włoskim z 1964 r.
Pionierskie były też studia nad dziejami pojęć teorii sztuki prowadzone przez Erwina PanofskyFego i Waltera Friedlan-dera, publikacje holenderskich tekstów źródłowych redagowane przez Cornelisa Hofstede de Groota, reedycje dzieł włoskich, oparte na długiej już włoskiej tradycji filologicznej, wywodzącej się co najmniej od Milanesiego, łub na warsztacie filologicznym niemieckim, jak w wypadku Carla Freya. Niemałe znaczenie miały też prace takich badaczy dziejów teorii literatury, jak Karl Borinski, a poważnym osiągnięciem w latach dwudziestych stała się napisana przez W. Waetzoldta historia niemieckiej historii sztuki2.
W następnej dekadzie zainteresowania dziejami doktryn artystycznych rozprzestrzeniły się m.in. dzięki działalności uczniów Schlossera, jak Hans R. Hahnloser, Ernst Kris i Otto Kurz oraz Ernst H. Gombrich, jeden z czołowych dziś znawców w tym zakresie badań 3. Na terenie Anglii jednym z pierwszych przejawów podejmowanych w tym kierunku studiów stała się książka Anthonyego Blunta o włoskiej teorii sztuki XV i XVI wieku, wydana w 1940 rA Nestor włoskich badań nad literaturą o sztuce, Lionello Venturi ogłosił w 1936 r. swą historię krytyki artystycznej, wydaną później w kilku językach, książkę, której braki widzimy dziś wyraźnie, ale która miała duże znaczenie i wywarła silne wrażenie w momencie, gdy się ukazała 5.
Badania nad literaturą o sztuce i dziejami doktryn artystycznych tak rozrosły się w okresie powojennym, że stały się niemal odrębną dyscypliną. Rozwijały się w Europie i w Ameryce, w Anglii i Włoszech, Szwecji i Holandii, Hiszpanii i Francji. Przesunięcie się zainteresowań w badaniach historyków sztuki ze spraw formalnych na problematykę ikonograficzną, na zagadnienia funkcji społecznej, na powiązania sztuki z innymi dziedzinami kultury, spowodowało potrzebę tym głębszych studiów nad historią doktryn artystycznych, co przyczyniło się do rozwoju dyscypliny, która stanowi naturalny pomost pomiędzy sztuką i filozofią, literaturą, nauką.
Historyk sztuki podejmujący badania w tym zakresie podejmuje zarazem pewne ryzyko: przedmiotem jego studiów przestaje być bowiem dzieło sztuki, przedmiotem tym staje się tekst literacki, teoretyczny lub historyczny, i wyrażone przez ten tekst idee. Historyk sztuki szkolony jest w sposób, który prowadzi do tego, by umiał precyzyjnie odróżniać elementy materii i formy dzieła sztuki, by umiał określać je stylistycznie i chronologicznie, by umiał je wartościować i, wreszcie, określić miejsce tego dzieła w historycznej sytuacji, w której powstało. Ale historyk sztuki bardzo rzadko wyposażony jest w umiejętność poprawnego badania takich przedmiotów, których analizą zajmują się historycy literatury lub idej. Należy więc uznać zasadniczą słuszność obaw, które w odniesieniu do takich badań prowadzonych przez historyków sztuki wyrażał ostatnio Rudolf Zeitler 6. Ale z drugiej strony przedmiot, o którym mowa w analizowanych tekstach, znany jest gruntownie właśnie i tylko historykom sztuki. Próby podejmowane w tym zakresie przez historyków literatury — jak praca R. Clementsa o teorii sztuki Michała Anioła — wykazały, że znajomość reguł literaturoznawstwa i filozofii nie może wyrównać braku, jakim jest niewystarczająca znajomość problematyki artystycznej7.
Historyk sztuki podejmujący badania w dziedzinie dziejów
doktryn artystycznych musi tedy mieć świadomość pewnego ryzyka, lecz zarazem — dążyć do tego, by przez możliwie wszechstronne podejście do przedmiotu zmniejszyć je do minimum. Materiału czekającego na analizę jest wiele. Teksty pochodzące z doby renesansu lub baroku, niedawno jeszcze zbywane jako. „zbiory komunałów", przy wnikliwej analizie okazują się dokumentami o istotnym znaczeniu8; niejeden pozostający dotąd w rękopisie tekst dopiero ostatnio stał się dostępny badaczom dzięki nowoczesnym, a niekiedy wręcz jedynym wydaniom 9.
Na gruncie polskiej literatury o sztuce brak, przygotowanej przez badaczy sztuki, nowoczesnej edycji takich klasycznych tekstów, jak Stanisława Kostki Potockiego Winckelmctnn polski czy pisma o sztuce Norwida. Wiele już jednak zrobiono w ciągu ostatnich lat dwudziestu. Liczne przekłady podstawowych tekstów obcych, jak Witruwiusza, Ceniniego, Albertiego, Leonarda da Vinci, Lessinga, Delacroix, Baudelaire;a i innych, opublikowane głównie w serii ^Tekstów Źródłowych^ wydawanych przez Instytut Sztuki PAN, stworzyły gruntowną podstawę dydaktyczną. Znakomite dzieło Władysława Tatarkiewicza Historia estetyki, choć ogarnia i więcej, i mniej niż zakres dziejów doktryn artystycznych, zawiera nieoceniony, świetnie wybrany, przetłumaczony, usystematyzowany i skomentowany materiał z dziejów nie tylko tradycyjnie pojmowanej estetyki, lecz także teorii sztuki i krytyki artystycznej. Wiele cennych rozpraw poświęconych pokrewnej problematyce opublikowano w wydawnictwach ta-
kich, jak „Sztuka i Krytyka", „Estetyka" oraz „Studia Estetyczne". W Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego powstało wiele wartościowych prac materiałowych i interpretacyjnych, jak antologia Artyści o sztuce, poświęcona dokumentom myśli o sztuce wieku XX, czy Elżbiety Grabskiej książka o Apol-linairze i teorii kubizmu.
Niniejszy tom zawiera — poza krótkim artykułem redaktora — rozprawy młodszych historyków sztuki, które oparte zostały na pracach dyplomowych. Są to bądź prace magisterskie (M. Murdzeńska, A. Szczepańska), bądź fragmenty prac doktorskich (J. Michałkowa, A. Morawińska), wszystkie wykonane w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego w latach 1967 - 1969. Zakres tematyki i stopień jej opracowania jest różny: w niektórych pracach bardziej szczegółowy, w innych bardziej szkicowy. Zależy to od charakteru problematyki i od dotychczasowego stanu badań. Wszystkie rozprawy podejmują jednak tematy, jak sądzę, ważne, nie mające dotąd właściwego opracowania. Nawet jeśli nie przynoszą, niekiedy, na postawione pytania odpowiedzi wyczerpującej, wnoszą nowe materiały lub stanowią próbę nowego uporządkowania materiałów znanych. Są wynikiem obudzonego i u nas w młodszym pokoleniu historyków sztuki zainteresowania dziejami doktryn artystycznych, rokującego nadzieję dalszego rozwoju.
W większości rozpraw występuje dążenie do tego, by wiązać analizę myśli o sztuce z analizą samej sztuki. Tak właśnie ujęta historia doktryn artystycznych wydaje mi się najpłodniejsza: analiza myśli o sztuce ma bowiem oświetlać związane z tą myślą dzieła, ma zmuszać je do mówienia. W ten sposób dla dzisiejszego widza często „niema poezja" sztuki może odzyskać swą zartykułowaną pojęciowo wymowę, a wzajemne oddziaływanie świata idej i form artystycznych — znaleźć głębszą interpretację.

WRÓĆ DO WYBORU MINIATUR ZDJĘĆ

WRÓĆ DO WYBORU MINIATUR ZDJĘĆ

Możesz dodać mnie do swojej listy ulubionych sprzedawców. Możesz to zrobić klikając na ikonkę umieszczoną poniżej. Nie zapomnij włączyć opcji subskrypcji, a na bieżąco będziesz informowany o wystawianych przeze mnie nowych przedmiotach.