Jest miodem wiosennym, bardzo popularnym w naszym kraju. W postaci płynnej jest prawie bezbarwny, lekko słomkowy lub jasnożółty z zielonkawym podbarwieniem. Bardzo szybko się krystalizuje, przyjmując mazistą („smalcowatą”) konsystencję oraz biało-kremową barwę. Jego zapach przypomina woń kwiatów rzepaku, może być duszący, a przez innych odbierany jako niemiły. Obróbka cieplna minimalizuje zapach. Miód ten ma trochę dziwny smak. Jest łagodny, ale mdły, z nutą goryczki. Zbierany jest głównie na przełomie maja i czerwca. Trzeba go przechowywać w szczelnie zamkniętych szklanych naczyniach, gdyż bardzo chłonie wilgoć.
Ze względu na dużą zawartość glukozy i innych cukrów prostych. Miód rzepakowy poleca się w stanach wyczerpania organizmu. Stanowi dobrą „odżywkę regeneracyjną”. Wskazany jest również przy długotrwałej pracy fizycznej i umysłowej.
Wzmacnia serce i siłę jego skurczu. Powoduje rozszerzenie naczyń wieńcowych serca, co sprzyja lepszemu dotlenieniu i odżywieniu oraz zapobiega miażdżycy. Obniża i normalizuje ciśnienie tętnicze krwi, a nawet pomaga w uzupełnieniu niedoboru potasu, normującego pracę serca.
Pomaga wątrobie w odtruwaniu organizmu oraz w przemianie tłuszczów. Usprawnia pracę pęcherzyka żółciowego.
Jest przydatny we wspomaganiu leczenia infekcji gardła, nosa i oskrzeli. Łagodzi kaszel i stymuluje układ odpornościowy. Ma niskie właściwości antybiotyczne.
Miód rzepakowy stosuje się pomocniczo w chorobach zapalnych i infekcyjnych nerek, pęcherza i cewki moczowej.
Zmniejsza odczyn zapalny towarzyszący wrzodom żołądka i dwunastnicy. Przyspiesza też gojenie się ran wrzodowych i nadżerek. Pomaga w walce ze zgagą, wzdęciami i mdłościami.
Wykazuje działanie ściągające i przyspieszające gojenie, ziarninowanie i bliznowacenie ran. Oczyszcza także rany z martwicy i chroni je przed zakażeniem. Może zapobiegać tworzeniu się pęcherzy po oparzeniu, jeśli zostanie szybko przyłożony do skóry. Jednak nie jest to zabieg zalecany w przypadku oparzenia.
tel.534[zasłonięte]282
