Kulińska Działalność terrorystyczna OUN autograf

12-07-2012, 14:13
Aukcja w czasie sprawdzania była zakończona.

Cena kup teraz: 66 zł Najwyzsza cena licytacji: 66 zł

Użytkownik walgie

numer aukcji: 2432587746

Miejscowość Kraków

Kupiono sztuk: 1 Licytowało: 1 Wyświetleń: 28

Koniec: 03-07-2012 12:44:12

Dodatkowe informacje:
Stan: Nowy
Okładka: twarda
Rok wydania (xxxx): 2009

Lucyna Kulińska
Działalność terrorystyczna i sabotażowa nacjonalistycznych organizacji ukraińskich w Polsce w latach 1922 - 1939, Księgarnia Akademicka 2009; 740 stron.

Podpis autorki

Jak zauważa sama autorka celem książki jest: 1) Pokazanie przyczyn i skutków terroru nacjonalistycznych ugrupowań ukraińskich działających na terenie II Rzeczypospolitej Polskiej; 2) Odpowiedź na pytanie po czyjej stronie leżała wina za niekorzystny rozwój stosunków polsko-ukraińskich; 3) Próba weryfikacja „tezy o bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym między polską polityką narodowościową w międzywojniu a ludobójstwem dokonanym na ludności polskiej przez nacjonalistów ukraińskich w czasie II wojny światowej” (s. 11). Zakres chronologiczny pracy obejmuje lata 1[zasłonięte]922-19. Od pierwszego wystąpienia Ukraińskiej Organizacji Wojskowej przeciwko Polsce do wybuchu II wojny światowej. W siedmiu rozdziałach autorka omawia: 1) Genezę skrajnego nacjonalizmu ukraińskiego; 2) Charakterystykę organizacji UWO-OUN; 3) Dokonuje przeglądu najważniejszych akcji terrorystycznych UWO-OUN w latach 20. XX w. i 4) w latach 30 XX w.; 5) Omawia działalność bojówek komunistycznych i ich związków z nacjonalistami ukraińskimi; 6) Prezentuje działania prewencyjne władz polskich; 7) Przedstawia zaplecze społeczne skrajnego nacjonalizmu ukraińskiego. Podjęte przez autorkę zadanie jest niezwykle trudne ze względu na zaginięcie wielu istotnych źródeł archiwalnych. Wiele akt (raportów, meldunków, analiz) było utajnionych przez władze polskie jeszcze przed 1939 r. Dokumentacja dotycząca omawianego tematu była niszczona przez władze okupacyjne, a następnie przez służę bezpieczeństwa PRL. Autorka opiera się na aktach cywilnych (przechowywanych w AAN i IPN), wojskowych (CAW i Archiwum Straży Granicznej), służb bezpieczeństwa (Archiwum Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, IPN i ANN), tzw. archiwum Doncowa (Biblioteka Narodowa). Wykorzystuje relacje przechowywane w Archiwum Wschodnim Ośrodka „Karta” oraz w archiwum Stowarzyszenia Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów we Wrocławiu. Ze zbiorów zagranicznych wykorzystane zostały zbiory Centralnego Archiwum Historycznego Ukrainy oraz publikowane przez w internecie przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych Rosji akta dotyczące OUN-UPA. Publikacje apologetów UWO-OUN autorka konfrontuje z krytycznymi pracami ukraińskiego badacza emigracyjnego Wiktora Poliszczuka. Autorka analizuje działalność antypaństwową, terrorystyczną i sabotażową organizacji ukraińskich w Polsce w latach 20. XX. Ślady działania pierwszych ukraińskich organizacji bojowych można dostrzec już wiosną 1921 r. Ich następstwem było tzw. pierwsze wystąpienie UWO z lat 1[zasłonięte]922-19, które w swojej istocie było całym szeregiem aktów terroru i sabotażu. Autorka przedstawia zestawianie 303 udokumentowanych przez władze polskie aktów terroru (napadów, podpaleń, zamachów itp.) do których doszło do końca 1923 r. (s. 161-173). Zaznacza przy tym, że ukraińskie środowiska emigracyjne przyznają się do dokonania w tym okresie nawet 600 aktów terroru w Małopolsce Wschodniej. Najsłynniejsze akcje przeprowadzane w tym czasie to zamach na Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego w Lwowie ( 25 IX 1921) i zabójstwo zwolennika pojednania ukraińsko-polskiego prof. Sydora Twerdochliba (15 X 1922). Tzw. Drugie wystąpienie UWO miało miejsce w latach 1[zasłonięte]930-19 i bazowało na niezadowoleniu Ukraińców z przeciągającego się kryzysu gospodarczego. Skoordynowane ono było z antypolską akcją Niemiec. Autorka przedstawia 43 akcje sabotażowe przeprowadzone w tym okresie. Najgłośniejszymi akcjami przeprowadzonymi przez nacjonalistów ukraińskich w tym czasie był zabójstwo ministra Tadeusza Hołówki, napad na urząd pocztowy w Gródku Jagiellońskim. Eskalacja działań terrorystycznych nastąpiła po 1933 r. Miały wówczas miejsce zabójstwa: Jakuba Baczyńskiego (absolwenta gimnazjum oskarżonego przez OUN o współpracę z policją), ministra spraw wewnętrznych pułkownika Bronisława Pierackiego, Iwana Babija (dyrektora państwowego gimnazjum z ukraińskim językiem nauczania). Interesującym zagadnieniem są relacje komunistycznych organizacji dywersyjno-terrorystycznych na Kresach z UWO-OUN. Komunistyczna Partia Zachodniej Ukrainy i UWO-OUN negowały postanowienia traktatów międzynarodowych kończących I wojnę światową oraz prawo Polski do sprawowania władzy państwowej na terenie Małopolski Wschodniej i Wołynia. Członkowie KPZU wchodzili w skład formowanych w ZSRR grup dywersyjnych. W skład grup tych wchodzili zazwyczaj zamieszkali w ZSRR Ukraińcy pochodzący z Galicji, często o poglądach nacjonalistycznych. Stąd też później łatwość w nawiązywaniu przez nich współpracy z UWO-OUN. Wprowadzało to pewną dezorientację władz polskich. Często okazywało się, że niektóre zamachy lub akty sabotażu początkowo przypisywane nacjonalistom w istocie były dziełem grup komunistycznych. Przejawem wspólnej działalności była próba wywołania antypolskiego powstania na Kresach w latach 1[zasłonięte]924-19. Autorka analizuje funkcjonujące wówczas struktury dywersyjno szpiegowskie na terenie Polski i podległych GPU struktur organizacyjnych na terenie ZSRR. Przedstawia poszczególne grupy i akcje przez nie przeprowadzane. Podejmuje również wątek wykorzystania przez w działaniach Sowietów elementu białoruskiego. Ciekawym problemem opisywanym przez autorkę jest postawa skrajnych nacjonalistów ukraińskich wobec Żydów. Po 1933 r. prawdziwą plagą stały się dokonywane przez nich napady na żydowskich kupców i podpalenia. Zdaniem autorki wydarzenia te związane były z ideologią nazistowską płynącą z Niemiec oraz rywalizacją Ukraińców z Żydami w handlu i rzemiośle. Ogłoszony przez nacjonalistów bojkot kupców żydowskich spotkał się z odpowiedzią w postaci bojkotu przez Żydów wyrobów ukraińskich. Eskalacja konfliktu miała miejsce w 1936 r. W 1939 r. nacjonaliści ukraińscy czynnie wsparli Hitlera w przygotowaniu napaści na Polskę przeprowadzając akcje terrorystyczne i sabotażowe, gromadząc informacje wywiadowcze lub przygotowując listy polskich działaczy państwowych. 1 września 1939 z terenu Słowacji wkroczył do Polski legion ukraiński Szuchewycza, który dotarł aż do Sambora znacząc swój szlak „bojowy” napadami, pogromami i zabójstwami. Tę problematykę autorka porusza jedynie sygnalnie. Opisując działalność ukraińskich organizacji nacjonalistycznych autorka pokazuje drogę jaką przeszło środowisko ukraińskich nacjonalistów od marginalnego, liczącego kilkaset osób UWO do liczącego kilkadziesiąt tysięcy członków OUN. Istotną rolę w rozwoju tego ruchu dostrzega we wsparciu logistycznym, szkoleniowym i finansowym płynącym z państw ościennych: Niemiec, Litwy, Czechosłowacji, a nawet ZSRR. W swoim wywodzie autorka dostrzega ciągłość i logiczną kontynuację pomiędzy aktami terroru politycznego z okresu międzywojennego a ludobójstwem dokonanym przez OUN-UPA na Polakach i innych grupach narodowościowych w latach II wojny światowej. Książkę uzupełnia aneks zawierający dokumenty, opracowania, artykuły wystąpienia sejmowe. Wśród nich zwracają uwagę opracowanie Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego na temat dowództwa UWO, wystąpienia ministrów Składkowskiego i Pierackiego, fragment antyszkolnej ulotki OUN, wykazy działaczy UNDO z 1943 r., skład władz UWO-OUN do 1939 r., charakterystyki ukraińskich działaczy nacjonalistycznych. (http://genealogia.kresowa.info/index.php?option=com_content&task=view&id=325&Itemid=1)

Tagi: Ukraińska Organizacja Wojskowa, Doncow, Tadeusz Hołówko, Gródek Jagielloński, Jakub Baczyński, Bronisław Pieracki, Iwan Babij, Żydzi, Hitler, Słowacja, Roman Szuchewycz, Sambor, Sławoj Felicjan Składkowski.

Konto bankowe:11 1060 [zasłonięte] 0[zasłonięte]0760070 [zasłonięte] 004354