Język tybetański zaliczany jest do rodziny języków chińsko-tybetańskich, a wraz z birmańskim tworzy grupę języków tybeto-birmańskich. Ze względu na swą długą historię, zasięg i kulturotwórczą rolę język tybetański jest, obok chińskiego, najważniejszym językiem Azji Wschodniej i Środkowej. Historia języka tybetańskiego sięga połowy VII wieku i wiąże się z wprowadzeniem religii buddyjskiej do Tybetu. Wraz z upiśmiennieniem podjęto w następnych stuleciach wielkie zadanie przetłumaczenia - głównie z sanskrytu - ogromnego zbioru pism buddyjskich. Tę znormalizowaną wówczas dla potrzeb przekładu postać języka tybetańskiego określa się często mianem „tybetańskiego klasycznego".
Marek Mejor, profesor na Wydziale Orientalistycznym Uniwersytetu Warszawskiego i w Katedrze Orientalistyki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, prowadzi wykłady i seminaria z historii buddyzmu, literatury buddyjskiej i historii filozofii indyjskiej. Autor książki Sanskryt w serii „Języki Azji i Afyki”.
Agata Bareja-Starzyńska, adiunkt na Wydziale Orientalistycznym Uniwersytetu Warszawskiego i wykładowca w Katedrze Orientalistyki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Mongolistka i tybetolog, prowadzi zajęcia m.in. z gramatyki klasycznego j. tybetańskiego, literatury, kultury i historii Tybetu. Bada historię upowszechnienia buddyzmu tybetańskiego w Mongolii, jego dziedzictwo kulturowe na przestrzeni dziejów i współczesną sytuację oraz kontakty tybetańsko-mongolskie.
Przedmowa
Wykaz skrótów i symboli
Opis ilustracji
Rozdział 1 Wstęp
1.1. Język tybetański
1.2. Z historii badań nad językiem tybetańskim
1.3. Typologia
1.4. Dialekty
1.5. Fazy rozwojowe języka tybetańskiego
1.6. Literatura tybetańska
Rozdział 2. Pismo
2.1. Powstanie pisma
2.2. Rodzaje pisma
2.3. Alfabet
2.3.1. Znaki przestankowe
2.3.2. Sylaba
2.3.3. Grafemy rdzenne – porządek alfabetyczny
2.3.4. Grafemy rdzenne - podział
2.3.5. Dawna ortografia
2.4. Budowa sylaby
2.4.1. Zasady budowy sylaby według gramatyków tybetańskich
2.4.2. Ligatury
2.5. Artykulacja głosek i klasyfikacja głosek / grafemów (yi ge)
2.6. Reguły sandhi
2.7. Transliteracja sanskrytu
2.8. Transliteracje tybetańskie
2.9. Partykuły – uwagi ogólne
2.10. Konspekt systemu gramatyki tybetańskiej według Thonmi Sambhoty
Rozdział 3. Słowotwórstwo
3.1. Wprowadzenie
3.2. Budowa wyrazów – uwagi ogólne
3.3. Części mowy
3.3.1. Uwagi ogólne
3.3.2. Tematy nominalne
3.3.3. Partykuły nominalne
3.3.4. Imiona złożone
3.3.5. Reduplikacja nominalna
3.3.6. Tematy werbalne
3.3.7. Tworzenie czasowników pochodnych
3.3.8. Wyrazy i formy honoryfikatywne
3.3.9. Zapożyczenia
Rozdział 4. Odmiana
4.1. Uwagi ogólne
4.2. Rodzaj
4.3. Kategoria liczby
4.4. Zaimki
4.4.1. Zaimki osobowe
4.4.2. Zaimki dzierżawcze
4.4.3. Zaimki zwrotne
4.4.4. Zaimki pytające
4.4.5. Zaimki wskazujące
4.4.6. Zaimki upowszechniające
4.4.7. Zaimki nieokreślone
4.5. Liczebniki
4.5.1. Liczebniki główne
4.5.2. Liczebniki porządkowe
4.5.3. Liczebniki mnożne
4.5.4. Liczebniki zbiorowe
4.5.5. Liczebniki rozdzielcze
4.5.6. Liczebniki ułamkowe
4.5.7. Paginacja
4.6. Partykuły przypadkowe
4.6.1. Uwagi ogólne
4.6.2. Genetivus
4.6.3. Dativus/locativus
4.6.4. Ablativus
4.6.5. Instrumentalis
4.6.6. Terminativus
4.7. Partykuły finalne
4.7.1. Partykuła wielopostaciowa zdania orzekającego ' o
4.7.2. Partykuła wielopostaciowa zdania pytającego ' am
4.7.3. Partykuła wielopostaciowa zdania rozkazującego cig
Rozdział 5. Składnia
5.1. Uwagi ogólne
5.2. „Zasada skrótów”
5.3. Orzeczenie
5.3.1. Zdania orzekające
5.3.2. Zdania pytające
5.3.3. Zdania rozkazujące
5.3.4. Przeczenia
5.4. Podmiot
5.5. Dopełnienie
5.6. Przydawka
5.7. Partykuła asocjatywna dang
5.8. Zdania złożone
5.8.1. Partykuła asocjatywna
5.8.2. Partykuła semifinalna ste
5.8.3. Partykuła koordynująca cing
5.9. Mowa wprost
5.9.1. Partykuła ces
Dodatek 1
Tekst
Transkrypcja
Przekład
Objaśnienia leksykalno-gramatyczne
Dodatek 2 – Uproszczone zasady odczytywania i wymawiania głosek języka tybetańskiego
Bibliografia
