Jan Sleszyński
TEORJA WYZNACZNIKÓW
Kraków 1926
stan db
Urodził się 11 lipca 1854 w Lisiance w powiecie żmigrodzkim na Kijowszczyźnie. W 1871 ukończył gimnazjum w Odessie. W latach 1[zasłonięte]871-18 studiował na Wydziale Matematyki uniwersytetu w Odessie i uzyskał stopień magistra matematyki czystej. W 1880 otrzymał stypendium Ministerstwa Oświaty i kontynuował studia w Berlinie, gdzie słuchał wykładów L. Kroneckera, E. E. Kummera i K. Weierstrassa. Tam przygotował pracę z rachunku wariacyjnego pod kierunkiem Weierstrassa, na podstawie której po powrocie do Odessy w 1883 uzyskałveniam legendi. W tym samym roku jako docent rozpoczął wykłady z analizy na uniwersytecie w Odessie. W 1892 uzyskał dyplom doktorski, będący odpowiednikiem polskiej habilitacji, na podstawie rozprawy z teorii najmniejszych kwadratów. W 1893 został profesorem nadzwyczajnym, a w 1898 profesorem zwyczajnym uniwersytetu w Odessie. Na uniwersytecie wykładał głównie rachunek różniczkowy i całkowy, teorię liczb i rachunek prawdopodobieństwa. Wykładał także analizę wyższą na Wyższych Kursach Żeńskich. W 1911 przyjechał do Krakowa i rozpoczął wykłady na Uniwersytecie Jagiellońskim jako docent prywatny z tytułem profesora zwyczajnego. W 1919 został mianowany profesorem zwyczajnym matematyki i logiki matematycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1921 został członkiem korespondentem Akademii Umiejętności, a w 1925 został mianowany profesorem honorowym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był autorem publikacji z teorii liczb i logiki matematycznej. Wydał m.in.O znaczeniu logiki dla matematyki i O pierwszych stadiach pojęć nieskończonościowych (Poradnik dla samouków, t. III 1923). Z innych publikacji na uwagę zasługują wykłady uniwersyteckie w opracowaniu jego uczniów: dwutomowa Teoria dowodu (1923 i 1929, opracowana przez S. K. Zarembę) i Teoria wyznaczników(1926, opracowana przez S. Rozentala). Zmarł 9 marca 1931 w Krakowie.
