W "Impasie i
interpretacji" Herbert Rosenfeld opisuje czynniki, które wspierają oraz
te które podważają sukces w terapii psychoanalitycznej. Autor rozwija
swoje koncepcje dotyczące teorii oraz techniki analitycznej, pokazując
jak niezbędne jest szczegółowe badanie i rozumienie zjawisk
narcystycznych oraz identyfikacji projekcyjnej w zapobieganiu impasowi.
Pisze również, że nawet najbardziej „szalone” komunikaty pacjenta są
potencjalnie zrozumiałe w kontekście jego historii oraz relacji
przeniesieniowej, podkreśla jak ważne jest znalezienie i nawiązanie
kontaktu z ukrytą zdrową częścią psychiki pacjenta. Wywód ten ilustrują
szczegółowe i bezkompromisowe relacje zarówno z terapii, które
przyniosły sukces, jak i z tych zakończonych porażką.
Spis treści
Podziękowania
Część pierwsza – Wprowadzenie
1. Psychoanalityczne podejście do leczenia psychoz
Część druga – Wkład analityka w sukces bądź porażkę leczenia
2. Niektóre terapeutyczne i przeciwterapeutyczne czynniki obecne w
stylu pracy analityka
3. Załamanie komunikacji między pacjentem a analitykiem
Część trzecia – Wpływ narcyzmu na zadanie analityka
4. Narcystyczna wszechmocna struktura charakteru: przypadek przewlekłej
hipochondrii
5. Negatywna reakcja terapeutyczna u pacjentów narcystycznych
6. Destrukcyjny narcyzm i popęd śmierci
7. Problem impasu w leczeniu psychoanalitycznym
Część czwarta – Wpływ identyfikacji projekcyjnej na zadanie analityka
8. Identyfikacja projekcyjna w praktyce klinicznej
9. Identyfikacja projekcyjna a problem pomieszczania w analizie
pacjentów psychotycznych i borderline
10. Inne trudności związane z pomieszczaniem identyfikacji projekcyjnej
11. Identyfikacja projekcyjna i psychotyczne przeniesienie w
schizofrenii
12. Identyfikacja projekcyjna i trudności przeciwprzeniesieniowe w
przebiegu analizy pacjenta schizofrenicznego
Część piąta – Wnioski
13. Dalsze refleksje: zmiany w teorii i technice psychoanalitycznej
Dodatek. O leczeniu stanów psychotycznych za pomocą psychoanalizy –
ujęcie historyczne
Bibliografia
O Autorze
Herbert
Rosenfeld (1910–1986) – wybitny analityk brytyjski, analityk
szkoleniowy Brytyjskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego, lekarz
psychiatra, od 1972 członek Royal College
of Psychology. Odbył analizę szkoleniową u Melanie Klein, a później
stał się jednym z jej najbardziej twórczych kontynuatorów. Podobnie jak
Wilfred Bion i Hanna Segal, interesował się zastosowaniem podejścia
kleinowskiego w leczeniu poważnie zaburzonych pacjentów. W swoich
innowacyjnych pracach wykorzystywał zarówno wprowadzoną przez Melanie
Klein koncepcję identyfikacji projekcyjnej, jak i stworzone przez
siebie pojęcia wszechmocnych narcystycznych relacji z obiektem,
psychozy przeniesieniowej czy stanów pomieszania.
Pod koniec życia interesował się zagadnieniami trudności
komunikacyjnych między analitykiem a pacjentów, impasem w terapii oraz
rolą, jaką odgrywa analityk w powstawaniu i rozwiązywaniu tych
problemów.
|
