Ignacy Paderewski, Prezydent Ministrów w przełomowym w dziejach najnowszych Polski roku 1919, doczekał się już wielu biografii. Budził i budzi nadal zainteresowanie historyków piszących o sytuacji Polski w latach I wojny światowej oraz o Polsce odrodzonej lat 1[zasłonięte]918-19. W dalszym jednak ciągu powszechniejsza wiedza o nim pozostawia wiele do życzenia. Najczęściej jest postrzegany albo jako wybitny artysta muzyk, albo jako jeden z budowniczych Polski odzyskującej po latach swą niepodległość. Książka profesora Wapińskiego jest próbą przedstawienia Paderewskiego i jako człowieka sztuki, i jako uczestnika życia politycznego. Przybliża postać tego najlepiej od lat dziewięćdziesiątych XIX w. do lat trzydziestych XX w. znanego Polaka w świecie. 

Profesor Roman Wapiński urodził się 8 marca 1931 r. w Nowej Wsi. Po ukończeniu Uniwersytetu Warszawskiego w 1955 r. został pracownikiem naukowym w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku, a w 1970 r. Uniwersytetu Gdańskiego. Zajmuje się dziejami Polski XIX i XX w. W 1961 r. obronił rozprawę doktorską, Działalność Narodowej Partii Robotniczej na terenie województwa pomorskiego w latach 1[zasłonięte]920-19, wydaną w następnym roku przez Gdańskie Towarzystwo Naukowe. W 1964 r. po przedstawieniu pracy Narodowa Demokracja na Pomorzu w latach 1[zasłonięte]920-19 uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego. W 1971 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1980 r. profesora zwyczajnego. Jest członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk.

Profesor Roman Wapiński jest autorem ponad 290 publikacji naukowych, spośród których w ossolińskiej oficynie ukazały się - poza oddawaną obecnie do rąk czytelnika biografią Ignacego Paderewskiego - trzy ważne książki: Narodowa Demokracja 1[zasłonięte]893-19. Ze studiów nad dziejami myśli nacjonalistycznej (1980), Pokolenia Drugiej Rzeczypospolitej (1991) oraz Polska i małe ojczyzny Polaków. Z dziejów kształtowania się świadomości narodowej w XIX i XX wieku po wybuch II wojny światowej.