Książka jest kolejną odsłoną dramatu polskich zabytków, przypadająca na powojenne lata umacniania stalinowskiego komunizmu w Polsce. Słabością dotychczasowego stanu badań jest ich w niemałym stopniu dyletancki charakter. Świadkowie i uczestnicy to z reguły architekci i historycy sztuki, zawierzający swojej coraz bardziej wyblakłej, nieweryfikowanej naukowo pamięci i ulegający nostalgicznym ułudom.