To książka, na którą polska jazzologia czekała wiele lat. Dotkliwy brak opracowania dziejów jazzu w Polsce skłonił do przedsięwzięcia ambitnego, niemal karkołomnego, gdyż postawiło ono przed jej autorem szereg wyzwań, z których najważniejszym było holistyczne ujęcie całości opisywanego zjawiska. Brodacki podniósł poprzeczkę jeszcze wyżej – postanowił przybliżyć czytelnikom polskie losy jazzu w popularnonaukowym stylu, dlatego też jazz jego oczami (i uszami) to nie tylko dźwięki, koncerty i płyty. To także ludzie i historia, miejsca i sytuacje, emocje i tęsknoty, to chwile promienistej sławy i chwile gorzkich rozczarowań.
Książka w chronologiczny sposób omawia zjawiska i tendencje polskiego jazzu, od nieśmiałych początków z lat 20., przez coraz liczniejsze kontakty z zagranicą i inspiracje, aż po umocnienie solidnych fundamentów tego rodzaju muzyki w Polsce i zainfekowanie „bakcylem jazzu” nie tylko pokaźnego grona utalentowanych twórców, lecz również całej rzeszy słuchaczy. Mnogość cytatów z wypowiedzi muzyków i krytyków muzycznych nadaje książce wartość naukową, ale również uatrakcyjnia opowieść, pozwalając wniknąć w ducha przeszłych dni, które upływały pod znakiem jazzowych brzmień.