GRZEGORZ WIELKI KSIĘGA REGUŁY PASTERSKIEJ

19-01-2012, 14:31
Aukcja w czasie sprawdzania była zakończona.

Cena kup teraz: 35 zł

Użytkownik zima1942

numer aukcji: 1997200443

Miejscowość gdańsk

Koniec: 13-01-2012 08:03:47

Księga reguły pasterskiej
Papież Grzegorz Wielki
z łaciny tłumaczył, dał wstęp i objaśnienia Jan Czuj

STRON: 260
KSIĄŻKA NOWA,STAN IDEALNY

Księga reguły pasterskiej Wielkiego Papieża winna była dawno — przynajmniej przed kilku wiekami wzorem innych krajów chrześcijańskich — być przyswojona mowie naszej. Ale nie było komu zająć się tak pożyteczną sprawą. Więc wreszcie stało się to teraz, po drugiej wojnie światowej, dzięki temu, że praca ta nie podzieliła losu wielu rękopisów podpisanego, gotowych do druku.
Że tłumaczenie pism św. Grzegorza nie jest igraszką, można — choćby w dalekim przybliżeniu — przekonać się z czytania niniejszej książki.
Starano się oddać wiernie i z precyzją myśli Autora, przy równoczesnym pieczołowitym strzeżeniu czystości mowy własnej.
Oby z tą znakomitą książką — skoro czytanie jej i zrozumienie ułatwione zostało — zapoznali się przede wszystkim ci, dla których była przez Grzegorza napisana. Wszyscy też inni, którzy z uwagą czytać ją zechcą, duży z niej odniosą pożytek

W książce znajdują się następujące rozdziały:

Część pierwsza

Do Brata Jana, współbiskupa, Grzegorz

Rozdział I. By niedoświadczeni nie ważyli się iść do urzędu nauczycielskiego

Rozdział II. Niech nie idą na stanowisko kierownicze ci, którzy życiem nie dokonują tego, czego się nauczyli rozmyślaniem .

Rozdział III. O ciężarze zarządu, i że należy gardzić wszelkimi przeciwnościami, a lękać się pomyślności

Rozdział IV. Że bardzo często piastowanie władzy rozprasza stałość umysłową

Rozdział V. O tych, którzy na szczycie urzędu moją być użyteczni przykładem cnót, lecz zważając na własny spokój, uciekają

Rozdział VI. Że ci, którzy przez pokorę uciekają przed ciężarem kierownictwa, wtedy naprawdę są pokorni, gdy się wyrokom boskim nie sprzeciwiają

Rozdział VII. Że niekiedy niektórzy chwalebnie sięgają po obowiązek kaznodziejski, a niektórzy chwalebnie przymusem bywają pociągani

Rozdział VIII. O tych, którzy pożądają przełożeństwa i dla dogodzenia swej chuci chwytają za narzędzie mowy apostolskiej

Rozdział IX. Że umysł chcących przewodniczyć pochlebia sobie częstokroć zmyśloną obietnicą dobrych uczynków

Rozdział X. Jakim każdy winien przychodzić do kierownictwa

Rozdział XI. Jaki żadną miarą nie powinien przychodzić do kierownictwa

Część druga.

Rozdział I. Jakim winien się okazywać na kierownictwie ten, kto do niego doszedł prawidłowo

Rozdział II. Że rządca ma być czysty w myślach

Rozdział III. By rządca zawsze był wyśmienity w działaniu

Rozdział IV. By rządca był dyskretny w milczeniu, pożyteczny w słowie

Rozdział V. By rządca był każdemu najbliższy współczuciem, przed wszystkimi oddany rozmyślaniu

Rozdział VI. Rządca ma być dla dobrze czyniących towarzyszem przez pokorę; przeciwko występkom grzeszących pobudzanym gorliwością sprawiedliwości

Rozdział VII. Rządca nie powinien z powodu zajęć zewnętrznych umniejszać troski o sprawy wewnętrzne, ani z powodu zabiegania o wewnętrzne zaniedbywać frasunku o zewnętrzne

Rozdział VIII. Rządca nie powinien zabiegać o podobanie się ludziom, jednakże winien uważać, dlaczego ma się podobać

Rozdział IX. Rządca powinien wiedzieć, że częstokroć wady podają się za cnoty

Rozdział X. Jak rządca winien umieć rozróżniać między naganą a pobłażaniem; między gorliwością a łagodnością

Rozdział XI. O ile rządca winien się zagłębiać w rozważaniu Świętego Prawa (zakonu)

Część trzecia.

W jaki sposób dobrze żyjący rządca winien uczyć i napominać podwładnych

Rozdział I. Jaka powinna być różnorodność w sztuce kaznodziejskiej

Rozdział II. Jak należy napominać ubogich i bogatych

Rozdział III. Jak należy napominać wesołych i smutnych

Rozdział IV. Jak należy napominać podwładnych i przełożonych

Rozdział V. Jak należy napominać służbę i panów

Rozdział VI. Jak należy napominać mądrych i tępych

Rozdział VII. Jak należy napominać bezwstydnych i wstydliwych

Rozdział VIII. Jak należy napominać bezczelnych i małodusznych

Rozdział IX. Jak należy napominać niecierpliwych i cierpliwych

Rozdział X. Jak należy napominać życzliwych i zawistnych.

Rozdział XI. Jak należy napominać prostych i przewistnych

Rozdział XII. Jak należy napominać zdrowych i chorych

Rozdział XIII. Jak należy napominać bojących się chłosty i lekceważących ją

Rozdział XIV. Jak należy napominać milczących i gadatliwych

Rozdział XV. Jak należy napominać ociężałych i narwanych

Rozdział XVI. Jak należy napominać łagodnych i gniewliwych

Rozdział XVII. Jak należy napominać pokornych i wyniosłych

Rozdział XVIII. Jak należy napominać upartych i niestałych

Rozdział XIX. Jak należy napominać nieumiarkowamych i umiarkowanych w jedzeniu

Rozdział XX. Jak należy napominać tych, którzy swoje rozdają i którzy porywają cudze

Rozdział XXI. Jak należy napominać tych, którzy nie dybią na cudze, lecz swoje zatrzymują, i którzy swoje rozdają, a cudze porywają

Rozdział XXII. Jak należy napominać niezgodnych i spokojnych

Rozdział XXIII. Jak należy napominać wszczynających kłótnie, a jak pokojowych

Rozdział XXIV. Jak należy napominać niewykształconych w nauce świętej, i uczonych, ale niepokornych

Rozdział XXV. Jak należy napominać tych, którzy przez zbytnią pokorę uchylają się od obowiązku kaznodziejskiego, a tych, którzy z nagłym pośpiechem nim się zajmują

Rozdział XXVI. Jak należy napominać tych, którym się wszystko udaje, i tych, którym się nic nie udaje

Rozdział XXVII. Jak należy napominać małżonków i bezżennych

Rozdział XXVIII. Jak należy napominać doświadczonych w grzechach cielesnych i niedoświadczonych w nich

Rozdział XXIX. Jak należy napominać opłakujących grzechy uczynkowe, a opłakujących tylko grzechy myślowe

Rozdział XXX. Jak należy napominać tych, którzy nie wstrzymują się od opłakiwanych grzechów, a tych którzy unikanych grzechów nie opłakują

Rozdział XXXI. Jak należy napominać tych, którzy chwalą niegodziwości, jakich są świadomi, oraz tych którzy je potępiają, a wcale się ich nie wystrzegają

Rozdział XXXIII. Jak należy napominać tych, którzy grzeszą odruchowo, i tych, którzy czynią to z rozmysłem

Rozdział XXXIII. Jak. należy napominać tych, którzy w bardzo małych, lecz częstych, oraz tych, którzy wystrzegając się bardzo małych, w ciężkich niekiedy zanurzają się przewinieniach

Rozdział XXXIV. Jak należy napominać tych, którzy nawet nie zaczynają dobrego, oraz tych, którzy zaczętego nie kończą

Rozdział XXXV. Jak należy napominać tych, którzy potajemnie czynią źle, a jawnie dobrze, oraz tych, którzy czynią odwrotnie

Rozdział XXXVI. O napominaniu pod adresem wielu, które by tak wspomagało cnoty jednostek, by nie wzrastały przez nie wady, przeciwne cnotom

Rozdział XXXVII. O napomnieniu, stosowanym do jednego, podlegającego sprzecznym uczuciom

Rozdział XXXVIII. Niekiedy należy pomijać wady lżejsze, by można usuwać cięższe

Rozdział XXXIX. Umysłom słabym nie powinno się głosić rzeczy głębokich

Rozdział XL. O uczynku i o głosie kaznodziei

Część czwarta.

Jak kaznodzieja ma, po należytym wykonaniu wszystkiego, wracać do siebie samego, by go nie wynosiło ani życie, ani głoszenie słowa bożego