Fragment książki: Grotowski nie był i nie jest jeden. Nie darmo tak często pojawiają się w odniesieniu do niego takie określenia, jak: kameleon, trickster, gracz, strateg. Wielokrotnie zmieniał wizerunki, postawy, opinie, miejsca a także – co może najtrudniejsze i najbardziej bolesne – towarzyszy. >W książce noszącej dwuznaczny podtytuł Przewodnik proponuję przyjrzeć się temu, co na poszczególnych etapach robił i co osiągnął Jerzy Grotowski bez linearnego podporządkowania, jako zbiorowi różnorodnych wartości, z których każda stanowić może cenną inspirację. Nie organizuję zbiorowej wycieczki po ustalonych z góry trasach, zakazując wejścia do nieoświetlonych korytarzy, ale staram się odegrać rolę życzliwego Skarbnika, który zaciekawionych poszukiwaczy wiedzie do rozmaitych złóż w nadziei, że zrobią z nich dobry użytek. (od Autora) Dariusz Kosiński (ur. 1966) – profesor nadzwyczajny w Katedrze Dramatu Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Zajmował się historią i teorią sztuki aktorskiej XIX wieku, której poświęcone są jego pierwsze publikacje książkowe (Sztuka aktorska Wandy Siemaszkowej, Kraków 1997; Sztuka aktorska w polskim piśmiennictwie teatralnym XIX wieku…, Kraków 2003; Dramaturgia praktyczna. Polska sztuka aktorska XIX wieku w piśmiennictwie teatralnym swej epoki, Kraków 2005). W latach 2[zasłonięte]005-20 kierował projektem badawczym „Polskie piśmiennictwo teatralne XIX wieku”, którego efektem jest między innymi redagowana przez niego seria o tej samej nazwie (ukazał się tom 1: W stronę praktyki – podręczniki sztuki aktorskiej, Kraków 2008; w przygotowani kolejny: Hilary Meciszewski, Uwagi o teatrze krakowskim). Od kilku lat koncentruje się na badaniach nad swoistością polskiej tradycji teatralnej i performatywnej, czego efektem jest książka Polski teatr przemiany (Wrocław 2007). Obecnie przygotowuje do druku własną syntezę dziejów polskich sztuk przedstawieniowych – Teatra polskie – historie. Zajmuje się także interpretacją dramatu (m.in. książka Sceny z życia dramatu, Kraków 2004). Wspólnie z Ireneuszem Guszpitem przygotowuje edycje pism teatralnych Juliusza Osterwy (Przez teatr – poza teatr, Kraków 2004; Antygona, Hamlet, Tobiasz…, Kraków 2007). Jest autorem i współautorem kilku publikacji popularyzatorskich (Słownik postaci dramatycznych, Kraków 1999; Słownik wiedzy o teatrze, Bielsko-Biała 2005; Słownik teatru, Kraków 2006), a także członkiem zespołu opracowującego standardy edukacji teatralnej i filmowej. Współpracuje jako krytyk i eseista z miesięcznikiem teatralnym „Dialog”. Jest członkiem Rady Naukowej Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie.
