Stanisław Bułak-Bałachowicz urodził się 10 lutego 1883 roku w Mejsztach na Wileńszczyźnie. Pochodził z rodziny katolickiej mówiącej w języku polskim. Generał mówił o sobie: "Jeśli niezbyt poprawną polszczyzną wysłowię się, proszę mi to darować. Matki bowiem nasze, tam na dalekich kresach najpierw uczyły nas Polskę kochać, a potem już prawidłowo po polsku mówić. Dla mnie i mnie podobnych elementarzem był od dziecka Sienkiewicz. Bohaterowie Sienkiewicza byli dla nas wzorem. Naśladując czyny Skrzetuskich, Wołodyjowskich i Kmiciców niejedno zwycięstwo odnieśliśmy na wojnie i nieraz wychodziliśmy cało z opresji, z których wyjścia zdawało się, że już nie było"(z wystąpienia generała do obrońców Lwowa-listopad 1928 r).

Generał Stanisław Bułak-Bałachowicz i jego oddział Rycerzy Śmierci
zapisali się złotymi zgłoskami w historii zmagań międzywojennej Europy
z komunizmem. Placem boju była im najpierw Rosja, Estonia i Łotwa (1918- 19),
 potem Polska i Białoruś (1920 – 21) a w końcu Hiszpania. Zdobywcy Pskowa,
obrońcy wolności Estonii i Łotwy, bohaterowie wojny polsko-bolszewickiej,
wyzwoliciele Pińska i Mozyrza, ostatni żołnierze antybolszewickiego
powstania na Białorusi w 1920 roku...

U bolszewików wzbudzali lęk i nienawiść, u każdego zaś cieszyli się opinią
 nieustraszonych i niepokonanych. Ich symbolem była trupia główka
nad skrzyżowanym mieczem i pochodnią, symbolizująca pogardę dla śmierci
 i determinację, z jaką walczyli. Partyzanci Bałachowicza z zaskoczenia atakowali
wroga tam, gdzie się tego najmniej spodziewał. Zapuszczali się głęboko
 w jego terytorium siejąc śmierć i spustoszenie. I tworząc legendę
o niestraszonych pogromcach bolszewizmu.