Gen. Stanisław Popławski, poligon,Toruń 1949

25-10-2014, 21:35
Aukcja w czasie sprawdzania była zakończona.

Aktualna cena: 25 zł

Użytkownik Arbed

numer aukcji: 4704669791

Miejscowość Poznań

Koniec: 25-10-2014 21:31:32

Gen. broni Stanisław Popławski, foto 5, 2 x 8, 2 cm., napis na odwrocie: Gen. broni Popławski, udziela urlopu na strzelaniu, Toruń 49, stan dobry. Stanisław Gilarowicz Popławski, ros. Станислав Гилярович Поплавский (ur. 22 kwietnia 1902 w Wendyczanach[1] koło Mohylowa Podolskiego w guberni podolskiej, zm. 10 sierpnia 1973 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, generał armii Armii Radzieckiej i generał armii Ludowego Wojska Polskiego, dowódca Wojsk Lądowych LWP (1947–1950), wiceminister obrony narodowej PRL (1949–1956), członek Komitetu Centralnego PZPR (1949–1956), poseł na Sejm Ustawodawczy i na Sejm PRL I kadencji, członek Komisji Wojskowej Biura Politycznego KC PZPR nadzorującej Wojsko Polskie od maja 1949[2], Bohater Związku Radzieckiego (1945). Dzieciństwo i młodość Urodził się 22 kwietnia 1902 w Wendyczanach pod Mohylowem, w rodzinie polskiego chłopa, syn Hilarego i Poliny z Kostienieckich. W lutym 1920 został wcielony do Armii Czerwonej. Uczestnik wojny domowej w Rosji. Do 1923 pełnił służbę jako szeregowy, następnie do 1927 w stopniu podoficerskim był szefem kompanii w 297 Pułku Strzeleckim. Dwudziestolecie międzywojenne W latach 1[zasłonięte]927-19 był słuchaczem Charkowskiej Szkoły Wojskowej Czerwonych Starszyn imienia Wszechukraińskiego CKW (ros. Харьковская Военная школа Червоных старшин имени Всеукраинского ЦИК). W 1930 wstąpił do WKP(b). W latach 1930–1931 dowodził plutonem w 137 Pułku Strzeleckim. W latach 1931–1933 dowodził plutonem, a następnie od 1933 do 1935 kompanią w Szkole Oficerów Piechoty w Charkowie. W latach 1[zasłonięte]935-19 był słuchaczem Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego. W latach 1938–1939 był wykładowcą taktyki na tej uczelni. W lutym 1939 na skutek donosu został usunięty z akademii oraz z armii i skierowany na stanowisko dyrektora w zaniedbanym sowchozie „Kultura” w obwodzie tulskim, prowadzącym hodowlę trzody chlewnej. Przed wybuchem wojny niemiecko-radzieckiej został ponownie powołany do armii, obejmując funkcję szefa Oddziału Operacyjnego Sztabu 162 Dywizji Strzeleckiej. II wojna światowa Podczas wojny niemiecko-radzieckiej walczył w składzie: Frontu Zachodniego, Frontu Kalinińskiego, 1. i 3. Frontu Białoruskiego. Brał udział w walkach pod Moskwą, nad Bałtykiem, o Berlin, operacjach: nadbałtyckiej, wschodniopruskiej, wiślano-odrzańskiej i berlińskiej. W okresie lipiec – wrzesień 1941 dowodził 720 Pułkiem Strzeleckim, po czym od października 1941 do stycznia 1942 kierował Sztabem 363 Dywizji Strzeleckiej. Do maja 1943 dowodził kolejno: 184., 256. i 220. Dywizją Strzelecką. Na stopień generała majora mianowany 14 lutego 1943. Następnie od czerwca 1943 do września 1944 dowodził 45 Korpusem Piechoty w 5. Armii. We wrześniu 1944 został skierowany do Wojska Polskiego w stopniu generała majora. Od 26 września do 19 grudnia 1944 dowodził 2 Armią WP, a następnie do 10 września 1945 1 Armią WP w walkach o wyzwolenie Warszawy, na Wale Pomorskim, nad Bałtykiem, Odrą i Łabą oraz o Berlin. Czterokrotnie ranny i trzykrotnie kontuzjowany. Okres powojenny Po zakończeniu działań wojennych, do 22 listopada 1947 pełnił funkcję dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego. Mianowany na stopień generała pułkownika Armii Radzieckiej 11 lipca 1946. Był przewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu Bezpieczeństwa we Wrocławiu[3]. W latach 1947–1950 dowódca Wojsk Lądowych WP, Głównego Inspektora Wyszkolenia Bojowego (do 20 listopada 1956). 2 kwietnia 1949 powierzono mu dodatkowo stanowisko II wiceministra obrony narodowej, które sprawował do 24 grudnia 1949. Po reorganizacji ministerstwa został wiceministrem obrony narodowej. Mianowany generałem armii Armii Radzieckiej 12 sierpnia 1955. W czerwcu 1956 dowodził oddziałami wojska tłumiącymi wystąpienia robotnicze w Poznaniu – był bezpośrednio odpowiedzialny za śmierć co najmniej 74 osób (według danych oficjalnych) i ponad pół tysiąca rannych[4]. W latach 1947–1956 poseł na Sejm Ustawodawczy z ramienia Stronnictwa Ludowego, później Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, następnie poseł na Sejm PRL I kadencji. W latach 1949–1956 członek Komitetu Centralnego PZPR, a w latach 1[zasłonięte]953-19 prezes Naczelnej Rady Łowieckiej Polskiego Związku Łowieckiego. 20 listopada 1956 powrócił do ZSRR. W grudniu 1956 powierzono mu funkcję I zastępcy Głównego Inspektora Szkolenia Armii Radzieckiej. Od kwietnia 1958 był doradcą w grupie generałów inspektorów ministerstwa obrony ZSRR. W 1963 przeszedł w stan spoczynku. Żonaty z Mają z Terpiłowskich (1[zasłonięte]911-19), miał córkę Izabelę (zam. Rożkowa, 1[zasłonięte]931-20). Autor wspomnień pt. Towarzysze frontowych dróg, Warszawa 1964, 1966, 1970, 1973, 1983; Товарищи в борьбе, Moskwa 1963, 1974; Kampfgefährten, Berlin 1980. Wspomnienia te nosiły w wersji roboczej tytuł: Na ziemi przodków (За землю предков), lecz cenzura nakazała go zmienić. Zmarł 10 sierpnia 1973 w Moskwie, gdzie został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym. W jego pogrzebie wzięła udział delegacja polska z ministrem obrony narodowej (wówczas jeszcze gen. broni) Wojciechem Jaruzelskim i wiceministrem ds. kombatantów Stanisławem Kujdą.