Stanisław Witkacy - jeden z najwszechstronniejszych twórców minionego stulecia, malarz, fotografik, pisarz, dramaturg i filozof. Przykładał ogromną wagę do roli, jaką sztuka powinna pełnić w życiu każdego pojedynczego człowieka. O swoje przekonania walczył nie tylko jako teoretyk, ale i jako praktyk. Jego teksty teoretyczne były drukowane, sztuki teatralne wystawiane, a obrazy i rysunki pokazywane publicznie i reprodukowane.

Obrazy, które powstały w latach 1[zasłonięte]925-19 w „Firmie Portretowej >S.I. Witkiewicz<” Witkacy podzielił na pięć podstawowych kategorii: typ A, B, C, D, E. Na wystawie w Muzeum Mazowieckim będzie możliwość obejrzenia portretów w typie C- najbardziej ekspresyjnych i pełnych wyrazu, które wykonywał pod wpływem alkoholu i narkotyków. Portrety miały przedstawiać modela w sposób subiektywny, nie wykluczając elementów karykatury formalnej i psychologicznej. Deformując twarze swoich portretowanych, nigdy nie przekroczył granicy sztuki bezprzedmiotowej. Przykładem jest Portret Heleny Białynickiej-Biruli, gdzie oczy, nos i usta oraz cały zarys twarzy pozostają czytelne, chociaż w znacznym stopniu odrealnione.

Portrety w typie C stanowią niemal połowę wszystkich obrazów, które artysta namalował w okresie, kiedy funkcjonowała firma. Świadczy to o tym, iż artysta uważał je za istotne i ważne. Za ich wykonanie nie brał pieniędzy.

Należy pamiętać, że "Firma Portretowa >S.I. Witkiewicz<” powstała głównie po to, by zapewnić artyście źródło stałego dochodu. Portrety w pozostałych typach miały już swoje konkretne ceny.