Piotr Czajkowski spędził większość życia, usiłując połączyć przebojowość swojej muzyki z wrażliwą, wycofaną naturą zdominowaną przez niepewność. Jego głęboko emocjonalna dusza musiała znosić zarówno momenty szczęścia, kiedy określano jego dzieła najlepszymi kompozycjami muzyki romantycznej, jak i dotkliwe lekceważenie, które również potrafiła okazać względem niego krytyka, wpędzając Czajkowskiego na jakiś czas w twórczy paraliż. Do problemów twórczych i emocjonalnych dołączyła u Czajkowskiego jeszcze trudność z zaakceptowaniem swojego homoseksualizmu. Nazywając swego kochanka w listach jedynie literą „Z”, Czajkowski nigdy nie pogodził się do końca ze swoją orientacją – jego desperacka próba oficjalnego związku z kobietą zakończyła się zaledwie po kilku tygodniach. Znakiem jednak szybko zmieniających się czasów jest wypowiedź wielkiego impresaria, Sergiusza Diagilewa, który zaledwie dwadzieścia lat po śmierci Czajkowskiego mówił: „Czajkowski popełniłby samobójstwo, gdyby został w swoich czasach zdemaskowany jako homoseksualista. Dziś, jeśli jesteś kompozytorem, ale nie jesteś homoseksualistą, to również powinieneś myśleć o samobójstwie”. Oficjalna historia nagłej śmierci Czajkowskiego głosi, że spowodowana była epidemią cholery. Niektórzy jednak wierzą, że była to decyzja sądu honorowego po odkryciu relacji, jaka łączyła Czajkowskiego z kuzynem jednego z rosyjskich dostojników. W myśl tej teorii stawką w grze, zgodnie z której zasadami Czajkowski musiał odebrać sobie życie, była reputacja anonimowego młodego arystokraty. Zwolennicy tej wersji do dziś nie mogą uwierzyć, że w taki sposób uciszono jednego z największych kompozytorów dziewiętnastego wieku.