"Droga" dla chrześcijanina to bycie wiernym własnemu powołaniu. Bóg ma na życie każdego człowieka plan, który nie zmienia się co sezon i nie jest wydany na pastwę emocji. Prawdziwa miłość to wierność trwająca całe życie. Do wierności takiej należy jednak wychowywać, należy ukazać jej celowość.
Chrześcijanin otrzymuje we chrzcie "nowe imię", "nowego ducha", ale tę tożsamość - nasze powołanie rodzące się we chrzcie - należy odżywiać, należy o nią dbać.
"Oto jestem" wierzącego i powołaniowe "Tak" nie jest więc tylko jednym momentem, ale dokonuje się i dojrzewa poprzez codzienne wybory. Wybory takie, jako "kroki" w drodze, wierzący przeżywa we wspólnocie chrześcijańskiej. Nie przypadkiem w ostatnich latach, szczególnie w odniesieniu do formacji młodych, kładziono nacisk na potrzebę proponowania im "itinerariów wiary".
Osobista droga pod kierownictwem duchowym, pod przewodnictwem człowieka dojrzałego w wierze posiadającego głębokie doświadczenie Kościoła, połączona z drogą wspólnotową - oświecaną słowem Bożym, podtrzymywaną mocą sakramentów w praktykowaniu miłości - jest rzeczą fundamentalną w wychowywaniu wierzącej młodzieży do decyzji powołaniowej.
Celem posługi kierownictwa duchowego, sprzyjającej stopniowemu dojrzewaniu życia w cnocie i rozeznania powołaniowego osoby, jest zagwarantowanie i towarzyszenie w praktyce harmonijnemu duchowemu wzrastaniu wierzącego we wszystkich, licznych aspektach życia chrześcijańskiego.