Klasyczny western, przy którym majstrował najzdolniejszy manipulator kina – Quentin Tarantino. W tle wielka historia, refleksja nad zbrodnią niewolnictwa i wielorasowością Stanów Zjednoczonych. I historia miłosna. 

Jego żona jest niewolnicą bezdusznego plantatora, on jest wyzwoleńcem, a towarzyszy mu w niebezpiecznej wyprawie, mającej na celu uwolnienie ukochanej i wymierzenie sprawiedliwości, niemiecki dentysta. Coś się nie zgadza, prawda? Czyżby za mało Johnów Wayne’ów? Miłośnicy gatunku znajdą jednak w zamian tę samą pasję, co na Dzikim Zachodzie już widzieli, tyle samo honoru, odwagi, pragnienia zemsty i sprawiedliwości. Niemiłośnicy – Tarantinowską skłonność do przesady i balansowania na krawędzi smaku (dobrego chyba) i naigrywanie się ze stereotypów społecznych. W Stanach toczą się na temat filmu dyskusje bez mała polityczne, w Polsce ogląda się tę historię bez balastu ideologicznego, choć z zaangażowaniem. Bo może i film bawi się kinową konwencją, ale doskonale ustawia proporcje między dobrem i złem.