(...) swoją Rozprawę o metodzie, stanowiącą epokę w dziejach myśli ludzkiej, [Descartes] napisał, wbrew zwyczajom ówczesnego świata naukowego, w mowie ojczystej, umyślnie, jak mówi, aby się mogła znaleźć w rękach wszystkich. Znamienną dla kultury francuskiej - od Montaigne`a aż po najnowsze czasy - jest ta dążność do kruszenia barier dzielących „fachową” mądrość od świata profanów. I język, jakim ta książka przemawia, jest językiem zdolnym trafić do uszu każdego myślącego człowieka. Dziwne wzruszenie ogarnia, kiedy się czyta pierwsze rozdziały Rozprawy, tę poufałą, koleżeńską niemal spowiedź, w jakiej Descartes dzieli się z nami historią wędrówki swego ducha. Nigdy chyba skromniejsze słowa nie zawierały bardziej olbrzymiego procesu duchowego. (...)

Ze Wstępu

René Descartes (1596 - 1650)
Pierwsze nauki pobierał w szkole jezuickiej. Po przyjeździe do Paryża podjął gruntowne studia matematyczne. W młodości badania naukowe przeplatał życiem towarzyskim i dworskim, podróżami, wyprawami wojennymi (brał udział w wojnie 30-letniej). W roku 1629 osiadł w Niderlandach gdzie pogrążył się całkowicie w pracy naukowej i pisarskiej. Był znany ze swej skromności, oddany nauce i poszukiwaniu prawdy.