De Gaull. Mój ojciec. Tom 2 - Rozmowy z Michelem Tauriakiem Philippe de Gaulle

Jakiż portret mógłby być wierniejszy od tego, który syn wykona dla ojca - zwłaszcza jeśli ten syn był przez całe życie najuważniejszym kolekcjonerem jego myśli i najwierniejszym widzem jego poczynań? I jakąż portret ów wznieca ciekawość, kiedy przedstawiana z taką wnikliwością postać należy do największych w historii świata! Oto przed nami druga część wywiadu-rzeki, jakiego Philippe de Gaulle zgodził się udzielić Michelowi Tauriacowi. Tom drugi rozpoczyna się w chwili, gdy generał de Gaulle, objąwszy funkcję Prezydenta Republiki, wprowadza się do Pałacu Elizejskiego. Wkrótce areną tragicznych wydarzeń stanie się Algier. Przez kolejne dziesięć lat - wspaniałych lub strasznych - będziemy podążać krok w krok za Generałem, tak blisko jak nikt inny dotychczas. Nie umknie nam żadne wydarzenie, będziemy z Generałem i jego rodziną w domu, posłuchamy, jak gawędzi z najbliższymi, prześledzimy jego myśli, poznamy przemyślenia i refleksje. Znajdziemy się u jego boku podczas buntu generałów, wówczas gdy jego samochód zostanie ostrzelany w Petit Clamart, w chwili, kiedy mianuje Georgesa Pompidou premierem, a potem się z nim poróżni, w maju 68, gdy nastąpi nieład, zobaczymy, jak ląduje w Baden-Baden, jak przegrywa referendum i wycofuje się do Colombey. Poznamy prawdę wszystkich tych chwil, prawdę, nie konfabulacje czy zwodne legendy. Ale ta biografia, tak niezwykła, tak ostateczna, pragnie również usunąć plamy, jakie ludzka niedbałość lub zła wola pozostawiły na postaci Charlesa de Gaullea. Poprzez opowieść syna spoglądamy na dość nietypową matkę, na nieznaną dotychczas twarz Generała jako ojca, na jego niezwykłe cechy charakteru. Poznajemy przysłonięte dotychczas tajemnicą ostatnie chwile de Gaullea i przez całe życie trwające wyjątkowe uczucie: miłość do żony, która za niego gotowa była oddać życie. Michel Tauriac jest pisarzem i dziennikarzem, autorem wielu powieści i książek dokumentalnych. Od najwcześniejszej młodości fascynowała go epopeja gaullistowska, której poświęcił sporą część swojego publicystycznego dorobku.