"CZŁOWIEK I SPOŁECZEŃSTWO"
LUDWIK KRZYWICKI
478 STRON
STAN BEZ WIĘKSZYCH ZARZUTÓW
REAL FOTO
Ludwik Krzywicki, pseudonimy K. R. Żywicki, J. F. Wolski i inne (ur. 21 sierpnia 1859 w Płocku, zm. 10 czerwca 1941 w Warszawie) – polski myśliciel marksistowski, socjolog i ekonomista, pedagog, działacz społeczny, polityk. Prekursor i jeden z twórców polskiej socjologii.
Krzywicki zajmował się przede wszystkim teorią rozwoju społecznego, analizą mechanizmów zmiany społecznej i badaniami formacji społeczno-ekonomicznych wspólnoty pierwotnej i kapitalizmu. Do oryginalniejszych osiągnięć Krzywickiego należą jego koncepcja społeczeństw terytorialnych, tzn. takich, w których istnieje własność prywatna, i teoria idei społecznych. Zajmował się analizą najniższych form więzi społecznej (koncepcja podziału ustrojów społecznych na rodowe i terytorialne, czyli klasowe), zagadnieniem rodowodu, mechanizmów rozpowszechniania i oddziaływania idei społecznych, a także analizą rozwoju rolnictwa amerykańskiego i europejskiego oraz spółdzielczością.
Krzywicki należy do pierwszego pokolenia polskich uczniów Karola Marksa i nauce jego pozostał wierny do końca życia. Na jego recepcję marksizmu duży wpływ wywarła ogólna kultura filozoficzna końca XIX w., ona sprawiła, że w jego dorobku widoczne są koneksje z pozytywizmem, ewolucjonizmem i empiriokrytycyzmem. Niechętny problematyce ontologicznej (nieznane były wówczas pozostające w rękopisie do lat 20. XX w. filozoficzne sensu stricto rozprawy Marksa), w marksizmie dostrzegał głównie teorię i metodę badań społecznych. Akcentował jednak ważną rolę filozofii w tworzeniu całościowej wizji świata. Fundamentalnymi tezami jego światopoglądu były: monizm, ewolucjonizm, scjentyzm i determinizm.
Szczególne znaczenie przywiązywał Krzywicki do problemów materializmu historycznego[1]. Rozwój był dlań procesem powolnym, stopniowym, ciągłym i żywiołowym, chociaż wczesną publicystykę Krzywickiego cechowała postawa rewolucyjna. Siły wytwórcze nazywał wiecznym rewolucjonistą w dziejach i one jako czynnik pierwotny określały nadbudowę prawno-ideologiczną społeczeństwa. Co nie bez znaczenia, Krzywicki czerpał wiedzę na temat praw rozwoju społecznego z Przyczynku do krytyki ekonomii politycznej Marksa. Zgodnie z Krzywickiego interpretacją zawartej tam wykładni materializmu historycznego źródłem wszelkich przemian społecznych jest powolne przekształcanie się stosunków rzeczowych, będących podstawą więzi społecznej w społeczeństwie terytorialnym. Te stosunki rzeczowe, czy inaczej, spoidła przedmiotowe to zarówno narzędzia, jak i podział pracy[2]. Owe stosunki rzeczowe stanowią podłoże, które zmienia się pod wpływem wprowadzania udoskonaleń metod i narzędzi produkcji używanych przez człowieka, czyli sił wytwórczych. Rozwój sił wytwórczych dokonuje się żywiołowo, bez planu – nie przyświeca mu żadna idea, żaden cel społeczny. Napędzają go osobiste interesy i osobiste dążenia ludzi. Jednak do pojawienia się ludzkich więzi, ludzkich stosunków, oprócz powyższego, materialnego czynnika, potrzebny jest jeszcze drugi czynnik – ideowy. Pojawienie się „rozczłonkowanej mowy”, pozwalającej na sformułowanie istniejących stosunków w formie etyki prawa i celów społecznych, ma wedle Krzywickiego współokreślać rozwój, ewolucję więzi społecznej[3]. Zatem Krzywicki rozumiał rozwój więzi społecznej dwutorowo: jako obustronne sprzęgnięcie czynnika materialnego i ideowego, które umożliwiają osiąganie przez społeczeństwo coraz większej złożoności i uzyskanie coraz większej niezależności od martwej przyrody. Całkowite zapanowanie nad tą ostatnią umożliwić ma wzrost wiedzy i stopień jej rozpowszechnienia, które mają iść w parze z walką o ustrój socjalistyczny.
Ponieważ centralną rolę w rozwoju stosunków społecznych odgrywały zgodnie z doktryną Krzywickiego, siły wytwórcze, powstaje pytanie o rolę idei, czy świadomości ludzi i możliwości oddziaływania na mechanicznie zachodzące zmiany. Otóż, według Krzywickiego, kierunek zmiany więzi społecznej wyznaczają stosunki rzeczowe, ale jej przebieg, dynamikę i kształt dookreśla m.in. podłoże historyczne. Na podłoże historyczne składają się przede wszystkim właściości psychiczne ludzi oraz czynnik antropologiczny[4].
Przyjmując Marksowski podział na formacje społeczno-ekonomiczne, najwięcej uwagi poświęcał Krzywicki epoce wspólnoty pierwotnej. Źródłem do jej badań była dla Krzywickiego literatura etnograficzna, dotycząca istniejących na kuli ziemskiej społeczeństw przedpiśmiennych. W badaniu wspólnot pierwotnych Ludwik Krzywicki stał na stanowisku zbliżonym do stanowiska Fryderyka Engelsa, tj. iż to ewolucja rodziny, a nie społeczne siły wytwórcze, stanowi o rozwoju wspólnoty pierwotnej. A więc w ustrojach rodowych, w przeciwieństwie do ustrojów terytorialnych, to reprodukcja samego życia była dźwignią rozwoju i kształtowała więzi pomiędzy ludźmi.
Twórczym i cenionym do dzisiaj wkładem Ludwika Krzywickiego do marksizmu jest jego analiza roli idei w rozwoju społecznym, rozpatrywana w trzech grupach tematycznych: rodowód idei, wędrówka idei w czasie i przestrzeni oraz podłoże historyczne.
|