Stawy - małe zbiorniki zaporowe - zawsze stanowiły ważny element w otoczeniu człowieka i przez całe stulecia budowano je na potrzeby gospo¬darcze oraz w celach ozdobnych. Analiza starych map i planów sytuacyjnych dowodzi, że istniało wiele różnego typu zbiorników wodnych zarówno natu¬ralnych, jak i sztucznych. Powszechne było podpiętrzanie cieków do celów gospodarczych (młynówki, folusze, tartaki, małe elektrownie wodne, stawy rybne itp.). Ponadto występowały wypełnione wodą liczne, niewielkie zagłę¬bienia (oczka wodne) i mokradła retencjonujące wody opadowe. Duża liczba naturalnych i sztucznych akwenów została z różnych powo¬dów zlikwidowana. Zniszczeniu uległo tysiące piętrzeń młyńskich, wiele sta¬wów na obszarze miast i wsi zasypano i zamieniono na tereny budowlane. Ogromną liczbę naturalnych oczek wodnych na obszarach rolniczych i leś¬nych odwodniono, a obszary te zalesiono lub zamieniono na grunty rolne. Odwodnienia, jak również inne antropogeniczne przekształcenia krajobra¬zu rolniczego spowodowały znaczne zmniejszenie zdolności retencyjnych terenów rolnych i leśnych, przyśpieszając odpływ z małych zlewni rzecznych. Likwidacja oczek wodnych i piętrzeń dodatkowo spowodowała nasilenie erozji dennej i obniżenie poziomu wody w cieku, a tym samym obniżenie wód gruntowych w dolinach. Powoduje to często nadmierne przesuszenie gleb, szczególnie organicznych, a w niektórych przypadkach degradację wa¬lorów przyrodniczych torfowisk i mokradeł.