BROŃ PALNA WOJSKO POLSKIE 1[zasłonięte]797-18 MACIEJEWSKI

29-01-2014, 22:00
Aukcja w czasie sprawdzania była zakończona.

Aktualna cena: 69.99 zł

Użytkownik inkastelacja

numer aukcji: 3900384930

Miejscowość Kraków

Koniec: 29-01-2014 19:50:00

Dodatkowe informacje:
Stan: Używany
Okładka: miękka
Rok wydania (xxxx): 1980
Język: polski

KLIKNIJ ABY PRZEJŚĆ DO SPISU TREŚCI

KLIKNIJ ABY PRZEJŚĆ DO OPISU KSIĄŻKI

KLIKNIJ ABY ZOBACZYĆ INNE WYSTAWIANE PRZEZE MNIE PRZEDMIOTY ZNAJDUJĄCE SIĘ W TEJ SAMEJ KATEGORII

KLIKNIJ ABY ZOBACZYĆ INNE WYSTAWIANE PRZEZE MNIE PRZEDMIOTY WEDŁUG CZASU ZAKOŃCZENIA

KLIKNIJ ABY ZOBACZYĆ INNE WYSTAWIANE PRZEZE MNIE PRZEDMIOTY WEDŁUG ILOŚCI OFERT

PONIŻEJ ZNAJDZIESZ MINIATURY ZDJĘĆ SPRZEDAWANEGO PRZEDMIOTU, WYSTARCZY KLIKNĄĆ NA JEDNĄ Z NICH A ZOSTANIESZ PRZENIESIONY DO ODPOWIEDNIEGO ZDJĘCIA W WIĘKSZYM FORMACIE ZNAJDUJĄCEGO SIĘ NA DOLE STRONY (CZASAMI TRZEBA CHWILĘ POCZEKAĆ NA DOGRANIE ZDJĘCIA).

PEŁNY TYTUŁ KSIĄŻKI -
AUTOR -
WYDAWNICTWO -
WYDANIE -
NAKŁAD - EGZ.
STAN KSIĄŻKI - JAK NA WIEK (ZGODNY Z ZAŁĄCZONYM MATERIAŁEM ZDJĘCIOWYM) (wszystkie zdjęcia na aukcji przedstawiają sprzedawany przedmiot).
RODZAJ OPRAWY -
ILOŚĆ STRON -
WYMIARY - x x CM (WYSOKOŚĆ x SZEROKOŚĆ x GRUBOŚĆ W CENTYMETRACH)
WAGA - KG (WAGA BEZ OPAKOWANIA)
ILUSTRACJE, MAPY ITP. -

DARMOWA WYSYŁKA na terenie Polski niezależnie od ilości i wagi (przesyłka listem poleconym priorytetowym, ew. paczką priorytetową, jeśli łączna waga przekroczy 2kg), w przypadku wysyłki zagranicznej cena według cennika poczty polskiej.

KLIKNIJ ABY PRZEJŚĆ DO WYBORU MINIATUR ZDJĘĆ

SPIS TREŚCI LUB/I OPIS (Przypominam o kombinacji klawiszy Ctrl+F – przytrzymaj Ctrl i jednocześnie naciśnij klawisz F, w okienku które się pojawi wpisz dowolne szukane przez ciebie słowo, być może znajduje się ono w opisie mojej aukcji)

Inżynier Marian Maciejewski, działacz Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Broni i Barwy, już blisko 40 lat życia poświęcił kolekcjonowaniu militariów. W swoim mieszkaniu w Szczecinie zgromadził broń palną, sieczną i ochronną, umundurowanie i oporządzenie, odznaczenia i dokumenty. Wiele z nich to unikaty. Zbiory swoje udostępnia zainteresowanym, tak aby jak najlepiej służyły ogółowi, nie tylko w poznaniu dziejów oręża polskiego, ale i patriotycznemu wychowaniu. Jest autorem takich prac, jak „Uwagi o przeróbkach broni ze skałkowej na kapiszonową w latach 1[zasłonięte]825-18" oraz „Strzelba wiatrowa z XIX w." Od kilku lat opracowuje opisy regulaminowej ręcznej broni palnej wojsk polskich od 1797 do 1945 r., których fragment prezentujemy właśnie Czytelnikom.

1980
Rysunki wykonał
Marian Maciejewski Zdjęcia ze zbiorów autora
Redaktor
Ryszard Szlagor
Opracowanie typograficzne
Janusz Sowiński
Jako ozdobniki wykorzystano wzory haftów do mundurów Księstwa Warszawskiego

Spis treści

Wstęp.................. 5
Od autora.............. 5
Zakres pracy, jej cel i źródła........ 6
O karabinie.............. 10
Tendencje rozwojowe .... ...... 12
I. Legiony Polskie 1[zasłonięte]797-18......... 14
1. Organizacja i uzbrojenie......... 14
Legion I.ombardzki.......... 14
Uzbrojenie............. 15
2. Broń regulaminowa.......... 17
Karabiny.............. 17
Karabinki............. 29
Broń gwintowana (sztucery)....... 30
Uzbrojenie jazdy........... 33
Pistolety.............. 34
3. Legion) w służbie francuskiej....... 34
Legia Naddunajska gen. Karola Kniaziewicza . 34
Uzbrojenie Legii Naddunajskiej...... 37
Karabiny.............. 38
Karabinki............. 40
Pistolet).............. 43
4. O amunicji i oporządzeniu........ 46
5. Uszkodzenia i naprawa broni....... 49
6. Uwagi końcowe............ 52
II. Księstwo Warszawskie 1[zasłonięte]807-18....... 57
1. Powstanie Księstwa Warszawskiego..... 57
Organizacja wojsk Księstwa Warszawskiego . . 58
Zaopatrzenie w broń.......... 61
Przemysł zbrojeniowy Księstwa Warszawskiego . 61
2. Broń regulaminowa.......... 63
Karabiny.............. 63
Karabinki............. 69
Broń gwintowana........... 70
Pistolety.............. 71
Uzbrojenie pułku lekkokonnego gwardii ... 75 Porównanie wyników strzelań próbnych z karabinów wz 1780. 1805, 1777 AN IX..... 75
3. O robieniu bronią........... 77
4. Prowadzenie ognia........... 81
Strzelanie do tarczy.......... 81
Ogień plutonowy........... 81
Ogień batalionowy.......... 82
5. Ładowanie, rozładowanie, czyszczenie broni . . 84 Ładowanie broni gładkolufowej...... 84
Ładowanie broni gwintowanej...... 84
Rozładowanie broni.......... 85
Wyposażenie dodatkowe - narzędzia .... 86
Czyszczenie broni........... 87
6. Armia Księstwa w latach 1[zasłonięte]809-18 .... 89
Reformy wojskowe........... 90
Novv regulamin........... 91
Organizacja wojsk na Litwie....... 94
Powrót do Księstwa.......... 95
7. Uwagi końcowe........... 98
III. Królestwo Polskie 1[zasłonięte]815-18........ 101
I Poi /.(tek Królestwa i jego armii...... 101
2. Organizacja wojsk Królestwa Polskiego . . . 102
3. Pod/i.ii organizacyjny......... 104
Gwardia.............. 104
Wojska liniowe............ 104
Kawaleria............. 105
Stan liczbowy wojska.......... 106
4. Uzbrojenie............. 106
Stan uzbrojenia w Rosji......... 107
5. Broń regulaminowa.......... 113
Karabiny.............. 113
Karabinki............. 117
Broń gwintowana........... 118
Pistolety.............. 120
6. Wojna polsko-rosyjska 1831 roku...... 124
Zakończenie................ 128
Literatura................ 130
Ilustracje................. 133

Wstęp
Od autora

Tematem książki jest ręczna broń palna długa i krótka, a więc karabin i pistolet. Nie będzie to ogólna historia broni i oporządzenia wojskowego, a szczególnie historia karabinu, lecz ściśle określone zagadnienia i sprawy dotyczące regulaminowej ręcznej broni palnej wojsk polskich w latach 1[zasłonięte]797-18. Historia wojen i wojskowości, a przeto i historia państw i narodów, a po części i historia kultury materialnej, podyktowana zawsze była i jest technicznym rozwojem broni.
Taktyka i strategia również uzależniona jest zawsze od tejże technicznej doskonałości oręża. Inaczej człowiek walczył, kiedy jako oręża używał maczugi, a inaczej kiedy mógł razić przeciwnika na odległość, rzucając dzidę. Doniosłe zmiany zaszły po pojawieniu się łuku, polegały one na uzyskaniu
dużego zasięgu rażenia przeciwnika i szybkostrzel-ności. Kusza zagroziła pancerzowi. Wynalazek prochu strzelniczego i broni palnej, a szczególnie wprowadzenie artylerii i jej rozwój, były kresem średniowiecznej architektury obronnej. Zmasowany ogień artyleryjski, wprowadzony przez Napoleona na wybrane odcinki i w odpowiednim momencie, decydowały w krótkim czasie o losach bitwy, a często i całych kampanii. Bagnet zdecydował o końcu formacji pikinierskich. Muszkieter przestał być bezbronnym po strzale, zwłaszcza podczas ataku jazdy. Sukcesy polskich ułanów w okresie wojen napoleońskich zadziwiły i olśniły świat. Polska czapka, mundur i lanca ułańska pojawiły się we wszystkich armiach europejskich, a potem w Ameryce i Azji. Pruski karabin odtylcowy systemu Dreysego [1]
wz. 1841, tzw. „iglicówka" z zespolonym ładunkiem, a ściślej jego późniejsza odmiana, był w głównej mierze przyczyną klęski Austrii w bitwie pod Sadową [2] w 1866 r. i początkiem hegemonii Prus. To tam właśnie straty tylko w zabitych kształtowały się 1:6 na niekorzyść Austrii. Żołnierze austriaccy dziwili się patrząc z dużej odległości na strzelających, zauważywszy, że co się Prusak przeżegna to strzela. Były to jednak tylko ruchy żołnierza uzbrojonego w karabin odtylcowy, ładującego broń. Żołnierz ten w dodatku mógł ją
Zakres pracy, jej cel i źródła
Przyjęło się, i słusznie, uważać za polską broń taką, jaką żołnierz polski miał w ręku i jaką walczył.
Pod względem chronologicznym praca obejmuje okres od początku upadku państwa, a dokładniej prób odzyskania niepodległości u schyłku XVIII w. do roku 1831, to jest do czasu, w którym przestała istnieć szczątkowa forma niepodległego państwa czyli Królestwo Polskie. Zatem problematyka regulaminowej ręcznej broni palnej musi być przedstawiona, moim zdaniem, na tle zabiegów nie tyle politycznych, co starań i poczynań organizacyjnych, które dokonywane były dla odtworzenia wojsk polskich w tym
ładować w każdej pozycji, jak też z dowolnej pozycji strzelać, a nie tylko stojącej, koniecznej przy ładowaniu broni odprzodowej, w jaką byli uzbrojeni Austriacy.
Karabin odtylcowy ponadto zmienił obraz pola walki, wprowadzając żołnierzy do okopów. Broń maszynowa - zachwycali się oficerowie w 1883 roku na pokazie strzelania z pierwszych karabinów maszynowych systemu Maxima - ileż to ludzi i koni można zabić w tak krótkim czasie. Wystarczy. Nie wspomnę o broni nuklearnej.
okresie. Ze zrozumiałych względów sprawy te, jako zagadnienia uboczne, potraktowane zostały w sposób uproszczony.
Celem książki jest zapoznanie czytelnika z uzbrojeniem wojsk polskich w ręczną broń palną w latach 1[zasłonięte]797-18, a więc w okresie wyjątkowym dla naszej historii. Jest tu mowa przede wszystkim o broni produkowanej przez obcych, ba - w większości naszych nieprzyjaciół, ponieważ broń palna rodzimej produkcji w owym czasie prawie nie istniała. Czym walczył nasz żołnierz w tych czasach, jaką broń miał w ręku, dobrą czy złą, czy dawała mu ona jakąś szansę w starciu z przeciwnikiem i jaka to
była szansa. Gdzie i przez kogo została wyprodukowana, jak się tą bronią posługiwał? Oto cały szereg pytań, które każdemu muszą się nasuwać, jeżeli interesują go dzieje wojen i wojskowości, a dzieje ojczyste w szczególności. Chciałbym chociaż w części odpowiedzieć na te pytania, omówić tę broń, wyjaśnić jaką była. Jak została skonstruowana, gdzie i przez kogo, z jakich materiałów wykonana, jakie miała osiągi balistyczne, w jakich ilościach i w jakich rodzajach wojsk była na wyposażeniu.
W produkcji broni zawsze posługiwano się najbardziej nowoczesną techniką, ponieważ od niej zależała doskonałość oręża, starano się stosować najlepsze materiały i najnowszą technologię, korzystano z pomysłów, udoskonaleń i wynalazków przydatnych dla rozwoju broni i natychmiast stosowano je w produkcji, ponieważ broń, jej ilość i jakość decydowała o zwycięstwie, sukcesach, znaczeniu i losach jednostek, narodów i państw.
Kształt artystyczny w opisywanym okresie nie odgrywał już prawie żadnej roli, natomiast jej funkcjonalność, trwałość, niezawodność i ilość - ogromną. Próby wprowadzenia pewnego porządku w zakresie uzbrojenia w ręczną broń palną w wojskach polskich podejmowane były znacznie wcześniej, sięgają one czasów panowania Stefana Batorego [3]. Szczególnie
dużo zrobiono w tym zakresie dzięki nowoczesnemu regulaminowi z 1777 r., lecz zagadnienia te jako takie nie wchodzą w zakres niniejszej pracy. Zdaję sobie doskonale sprawę z trudności podjętego tematu i beznadziejności chęci ścisłego udokumentowania na podstawie danych źródłowych. Pomimo naszej dość bogatej wiedzy historycznej dotyczącej tego okresu, nie posiadamy dotąd ani jednego analitycznego i wyczerpującego opracowania dotyczącego uzbrojenia i oporządzenia wojsk. Posiadająca dużą wartość praca Tadeusza Korzona Dzieje wojen i wojskowości w Polsce [4] w tomie III w części poświęconej uzbrojeniu wojsk, opracowanej przez Bronisława Gembarzewskiego, podaje tylko ogólnikowe wiadomości o broni. Cicho o tym również w jego pracy Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od 1717 do 1831.
Wszystkie poważniejsze prace traktujące o tym okresie naszej wojskowości, bardzo powierzchownie i krótko poruszają temat uzbrojenia. Praca Eligiusza Koz-łowskiego i Mieczysława Wrzoska Dzieje oręża polskiego w tomie II, w rozdziale ,,Broń, mundury i służba", rozwiązuje sprawę uzbrojenia, a więc broni, jednym zdaniem: „Broń legionowa pochodziła przeważnie z zasobów francuskich lub zdobycznych (głównie austriackich) [5J. W części III tejże pracy „Armia Księstwa Warszawskiego 1[zasłonięte]807-18" w rozdziale
„Początki organizacji narodowego wojska" podaje: „Uzbrojenie tej armii pochodziło prawie wyłącznie ze zdobyczy pruskich oraz z dostaw z fabryk zbrojeniowych Poczdamu. Była to broń gorsza od francuskiej i pod względem zasięgu, i celności ognia" [6]. W części IV „Armia Królestwa Polskiego 1[zasłonięte]815-18" autor podaje w rozdziale „Uzbrojenie. System poboru. Szkolnictwo wojskowe" co następuje: „Piechota polska była uzbrojona w karabiny kalibru 7 mm [7], nabijane od przodu, ważące 11 funtów. Karabinki jazdy były lżejsze i krótsze, ważyły 7,5 funta. W arsenale znajdowało się 31 000 sztuk broni palnej długiej i 3500 pistoletów".
Nieco więcej podaje na ten temat (to jest uzbrojenia w broń palną) Gabriel Zych w swej pracy Armia Księstwa Warszawskiego 1[zasłonięte]807-18, gdzie w rozdziale „Uzbrojenie i wyszkolenie" poświęca temu tematowi niecałe dwie strony, podając nieco szczegółów: „Karabin piechoty był długi na 3 stopy 8 cali. Waga jego wynosiła 11 funtów, to jest około 5 kg. Kaliber lufy równał się 17,5 mm. Nośność pocisku 800 m. Skuteczność ognia na 220 m. Jednostka ognia na pojedynczego żołnierza wynosiła 60 nabojów" [8], a przecież jest to praca wnikliwa, obejmująca całokształt zagadnienia. Jan Pachoński w swej wyczerpującej pracy Legiony Polskie. Prawda i legenda. 1[zasłonięte]794-18 pisze: „Uzbrojenie
piechoty stanowiły fuzje model St. Etienne 1777 w użyciu zbyt wolne, czułe na wilgoć, niecelne powyżej 250 m, ale lepsze od austriackich. Do tego dochodziło 60 ładunków i bagnet" [9]. Podobnych przykładów można podać znacznie więcej. Dlatego też pozwolę sobie zacytować: „W tej sytuacji historyk wojskowości polskiej, który by zechciał przeprowadzić badania nad umundurowaniem i uzbrojeniem Legii Polskich we Włoszech, staje w obliczu sytuacji mało zachęcającej : opracowań i dokumentów - brak, zabytki - jak mundury i broń nie istnieją". Stwierdzenie to w całej rozciągłości można przenieść również i na prawie cały pozostały okres.
Przystępując do pracy nad książką postawiłem przed sobą jako zasadniczy cel podanie możliwie największej ilości szczegółów dotyczących danego typu i wzoru broni w postaci dość obszernej charakterystyki technicznej, rozwiązań konstrukcyjnych, opisu budowy, materiałów używanych do produkcji, stosowanych procesów technologicznych, osiągów balistycznych, sposobów posługiwania się nią, a więc musztry z bronią, taktyki walki ogniowej, konserwacji, uwag o jej jakości, dokonywanych prób nad jej ulepszeniem, słowem to wszystko co może ciekawić interesujących się bronioznawstwem. Starałem się o możliwie najbardziej dokładne przedstawienie broni
na rysunkach, w miarę możliwości z dużą ilością szczegółów konstrukcyjnych, rysowałem w podział-kach znormalizowanych, starając się przy tym zachować normalny układ rzutów, powstałe odstępstwa w tym zakresie podyktowane były chęcią przybliżenia i zrozumienia rysunku dla osób nie znających zasad maszynowego rysunku technicznego. Opisy techniczne z natury rzeczy są niestety dość nużące i trudno tego uniknąć, ale mają tę dobrą stronę, że pozwalają na podstawie niejednokrotnie dość mało istotnych szczegółów ustalić typ broni, wzór, pochodzenie, a nawet dość dokładnie określić datę jej produkcji.
Jako technik podchodzę do broni ze swoistego punktu widzenia, widząc w niej przede wszystkim „urządzenie techniczne"- o określonym przeznaczeniu, funkcja bojowa jest więc sprawą najważniejszą, wszystkie inne są zagadnieniami wtórnymi. Niezwykle istotną sprawą w zagadnieniach bronio-znawczych jest nazewnictwo, wzbudzające wiele sporów i dyskusji. Wydaje mi się, że zagadnienie to bardzo trafnie ujął Zdzisław Żygulski (jun.) pisząc: „Problemem istotnym w badaniach bronioznawczych jest terminologia, lecz, jak zaznaczono, nie jest ono ściśle sprecyzowane ani u nas, ani w innych językach. Ciągle istnieje trudna do rozwiązania kwestia rozeznania nomenklatury historycznej. Żywa, dyna-
miczna, zmienna istota języka nie daje się ująć i podporządkować regułom. Nazwy zmieniają się znacznie lub giną całkowicie. Pojawiają się inne, zapożyczone z dalekich stron, często w zniekształconej formie. Egzystują też nazwy nie mające już żadnych realnych odpowiedników w przedmiotach, istnieją przedmioty posiadające kilka nazw, lub takie, których nazwać nie potrafimy. Na miejsce dawnych, zapomnianych nazw przedmiotów tworzy się nowe, mniej lub bardziej udane. Nauka dąży wszelako do unifikacji terminów w skali międzynarodowej, jest to jeden z jej podstawowych celów. Również bronio-znawstwo wykształciło terminologię międzynarodową, powszechnie przyjętą, opartą na paralelizmie i szeroko stosowanych zapożyczeniach językowych. Obok niej występują specyficzne, zazwyczaj nieprzetłumaczalne terminologie narodowe" [10], Jest rzeczą oczywistą, że pisząc o karabinach i pistoletach XVIII-XIX w. nie można używać ściśle terminologii owego okresu, dziś już częściowo zupełnie nie zrozumiałej lub prowadzącej do mylnych skojarzeń, np. rura zamiast lufa, bądź też grajcar dla określenia urządzenia służącego do rozładowania nabitej broni.
Praca, jak już wspomniałem, powstała w warunkach mało zachęcających, przy jej opracowywaniu opierałem się głównie na własnych dociekaniach i bada-
niach, rysunki sporządzałem głównie na podstawie oryginalnych egzemplarzy zachowanej broni, ze zbiorów własnych, bądź też muzealnych. W wyjątkowych wypadkach na podstawie rysunków z dostępnej mi literatury rodzimej lub obcej. Zdaję więc sobie doskonale sprawę z jej niedociągnięć
i niedostatków. Opisane wzory broni z całą pewnością nie obejmują wszystkich rodzajów i wzorów broni używanych w tym okresie, pominąłem broń niepewną oraz używaną bardzo krótko i w znikomych ilościach, którą właściwie nie można zaliczyć do broni regulaminowej.

Literatura

Askenazy S. - Napoleon a Polska, Warszawa 1918
Boudriot J. - Armes a feu françaises 1[zasłonięte]717-18, Paris 1961
Chlapowski D. - Pamiętniki, Poznań 1889
Clausewitz K. - Die Feldzüge in Italien und der Schweiz, Moskwa 1938
Dziewanowski W. - Zarys dziejów uzbrojenia w Polsce, Warszawa 1935
Fiodorow W. - Ewolucja striełkowowo orożeja, t. I, Moskwa 1938
Gembarzewski B. - Wojsko Polskie, Królestwo Polskie 1815--1830, Warszawa 1903
Gembarzewski B. - Wojsko Polskie, Księstwo Warszawskie 1808--1814. Warszawa 1905
Gembarzewski B. - Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od 1717 do 1831, Warszawa 1925
Gnatowski N. I., Szorin P. A. - Istorija rozwitija otieczestwien-nogo orużija, Moskwa 1956
Katalog zbiorów, wiek XVIII, Muzeum Wojska Polskiego, Warszawa 1960
Kling T. - Geschichte der Bekleidung, Bewaffnung und Ausrüstung des Königlich Preußischen Heeres, Weimar 1902
Kobielski S. - Polska broń. Broń palna, Wroclaw 1975 Kolaczkowski K. - Wspomnienia Jenerała Klemensa Kołacz-kowskiego, t. I, Kraków 1889
Korzon T. - Dzieje wojen i wojskowości w Polsce, t. I-III, wvd. II, Lwów - Warszawa - Kraków 1925
Kozlowski E., Wrzosek M. - Dzieje oręża polskiego, Warszawa 1960
Kukieł M. - Zarys dziejów wojskowości w Polsce, wyd. V, Londyn 1949
Ledóchowski S. - Nieznane formacje i mundury Wojsk Polskich na ziemi włoskiej. Rozdział V. Huzarzy piesi w służbie Piemontu. 1798-99. Muzealnictwo Wojskowe, t. III, Warszawa 1964
Lugs J. - Handfeuerwaffen, t. I-II, Berlin 1962
Maciejewski M. - Uwagi o przeróbkach broni ze skałkowej na kapiszonową w latach 1[zasłonięte]825-18. Materiały Zachódnio-Pomor-skie. Szczecin 1966
Mala Encyklopedia Wojskowa, t. I-III, Warszawa 1[zasłonięte]967-19
Muzealnictwo Wojskowe, t. II, Warszawa 1964
Otieczestwiennaja wojna 1812 goda. Izdatielstwo glawnogo sztaba, Petersburg 1[zasłonięte]900-19
Pachoński J. - Polska sztuka wojenna w latach 1[zasłonięte]793-18, Myśl wojskowa. Warszawa 1965
Pachoński J. - Legiony Polskie. Prawda i legenda, 1[zasłonięte]797-18, t. I-III, Warszawa 1[zasłonięte]969-19
Pawłowski B. - Historia wojny polsko-austriackiej 1809, Warszawa 1935
Pawłowski B. - Od konfederacji barskiej do powstania styczniowego, Warszawa 1962 Pazdur J. - Przemysł zbrojeniowy Zagłębia Staropolskiego do
poł. XIX w., Warszawa 1962
Przepis musztry i manewrów dla piechoty francuskiej, wydany w roku 1791. Tłumaczenie z francuskiego, część I, Warszawa 1808
Puzerewski A. - Der Polnisch-russische Krieg 1831, Wien 1893 Rajewski S. - Historia karabinu, Warszawa 1953 Rembowski A. - Źródła do historii pułku lekkokonnego gwardii
Napoleona I, Warszawa 1889
Segur F. P. - Pamiętniki adiutanta Napoleona, Warszawa 1967 Scndlitz B. - Handbuch der Artillerie, Glogau 1859 Skałkowski A. - Polacy na San Domingo, Poznań 1921 Skarbek A. - Dzieje Księstwa Warszawskiego, Warszawa 1897 Smarzewski M. - Pamiętnik 1[zasłonięte]809-18, Wrocław 1962
Staëll G. - Dziesięć lat wygnania. Warszawa 1973
Strokow A. - Istorija wojennogo iskusstwa, Moskwa 1955
Thierbach M. - Die geschichtliche Entwicklung der Handfeuerwaffen, Graz 1965
Tokarz W. -Armia Królestwa Polskiego 1[zasłonięte]815-18, Piotrków 1917
Tokarz W. - Sprawa broni i amunicji w powstaniu listopadowym, Warszawa 1919
Zaremba A. - Uzbrojenie 1 i 2 pułku ułanów w kampanii francuskiej 1814, Studia do dziejów dawnego uzbrojenia i ubioru wojskowego, część VI, Kraków 1974
Zars dziejów wojskowości polskiej do 1864, t. III, Warszawa 1966
Zych G. - Armia Księstwa Warszawskiego 1[zasłonięte]807-18, Warszawa 1961
Zych G. - Rok 1807, Warszawa 1967
Żygulski Z. (jun.) - Broń w dawnej Polsce, Warszawa 1975

WRÓĆ DO WYBORU MINIATUR ZDJĘĆ

WRÓĆ DO WYBORU MINIATUR ZDJĘĆ

Możesz dodać mnie do swojej listy ulubionych sprzedawców. Możesz to zrobić klikając na ikonkę umieszczoną poniżej. Nie zapomnij włączyć opcji subskrypcji, a na bieżąco będziesz informowany o wystawianych przeze mnie nowych przedmiotach.