Dzieje muzyki nie stanowią monolitu. Istnieją obszary, na których muzyka rozwijała się bujnie; istnieją też tereny, na których kultura muzyczna niemal się nie zmieniała; istnieją wreszcie miejsca na świecie, w których zachowały się formy muzykowania tak proste, prymitywne, że na ich modelu buduje się sądy o początkach muzyki. Zazwyczaj traktujemy jej historię jako dzieje przemian. Muzyka europejska przechodziła takie przemiany, z każdym nowym pokoleniem pojawiała się nowa muzyka, w ciekawszych okresach jaskrawie kontrastująca z tradycją. Ale istnieją też antypody tej kultury, muzyka ahistoryczna, muzyka bez teorii, naturalna, a więc i niezmienna jak natura, np. muzyka ludów afrykańskich czy Eskimosów. Pośrodku znajdują się kultury muzyczne, które mimo swej kunsztowności pozostały trwałe, np. kultura chińska. W naszych czasach – w erze powszechnej komunikacji – pojawia się (mało skądinąd zachwycająca) szansa ogarnięcia przez europejskie modele melodyczne i harmoniczne wszystkich kultur, co równa się zatarciu cech egzotycznych kultur pozaeuropejskich. Dzieje muzyki – to przede wszystkim dzieje muzyki europejskiej, muzyki przez wieki rozwijającej się, tworzącej własną teorię i stale poszerzaną praktykę. Jej historię tworzą kompozytorzy (od XIII w.) - stąd też najwięcej o nich i w tych „Dziejach muzyki”.
[ Wstęp]