Wobec braku bibliografii dotyczącej szeroko rozumianej kultury muzycznej górali całych polskich Karpat, przedstawione opracowanie jest pierwszą publikacją o tak rozległym zakresie, choć z pewnością nie wolną od luk i niedociągnięć. Z istniejących bibliografii piśmiennictwa etnograficznego i muzykologicznego żadna nie uwzględnia w wystarczającym stopniu publikacji dotyczących ludowej kultury muzycznej polskich górali karpackich. Bibliografia zawiera publikacje dotyczące w całości lub częściowo kultury muzycznej ludności góralskiej zamieszkującej Karpaty w obecnych granicach państwa. Określenie "Karpaty polskie" ma znaczenie wyłącznie geograficzne. Zastrzeżenie to odnosi się także do wymienionych w indeksie regionów karpackich. Odstępstwem od tych zasad jest uwzględnienie pracy traktującej o muzyce Romów (Cyganów) ze Spisza oraz prac dotyczących polskich górali zamieszkujących w granicach dawnej monarchii austro-węgierskiej i obecnie mieszkających na terenach nie należących do Polski. Bibliografia dotyczy w zasadzie terenów Karpat z pominięciem Podkarpacia. Skrupulatne przestrzeganie tej zasady nie zawsze jednak okazywało się celowe, a czasem bardzo trudne, z uwagi na mało precyzyjną lokalizację niektórych publikowanych materiałów. Przedstawiona bibliografia zawiera prace polskich autorów wydane drukiem, z pominięciem cennych niejednokrotnie rękopisów. Uwzględnia natomiast publikacje poświęcone tym manuskryptom. Prócz rękopisów nie zamieszczono również opracowań chóralnych pieśni itp., a także zdawkowych informacji o imprezach folklorystycznych, konkursach i festiwalach urządzanych w różnych miejscowościach karpackich. Znaczna liczba tego typu wzmianek znajduje się w wielu czasopismach, niemniej uwzględnienie ich tutaj spowodowałoby rozrost bibliografii nieproporcjonalnie duży w stosunku do znaczenia i rodzaju informacji zawartych w tych publikacjach. Z tego samego powodu pominęłam liczne wzmianki poświęcone zmarłym badaczom i folklorystom, o ile nie zawierały danych o działalności w zakresie karpackiego folkloru muzycznego. Publikacje wymienione są w porządku alfabetycznym, zaś prace tego samego autora w układzie chronologicznym. Posługiwanie się bibliografią powinien ułatwić dość szczegółowy indeks. Prace można szukać pod poszczególnymi hasłami nawet wówczas, gdy informacje muzyczne na dany temat są skąpe i ogólnikowe. Stąd niejednokrotnie ta sama pozycja figuruje pod kilkoma hasłami. Pod hasłem "zapisy słowne pieśni" wymieniono tylko te prace, w których wszystkie pieśni podane są bez melodii, zaś hasło "zapisy muzyczne" obejmuje publikacje, w których znajdują się pieśni wraz z melodiami oraz rzadko melodie instrumentalne. Nazwy tańców wymienione w indeksie odnotowałam w takim brzmieniu, jak używają ich autorzy prac. Najstarszą pracą uwzględniona w bibliografii jest zbiór W. Gorączkiewicza z 1829 roku.