Samorządność w życiu naukowym, suwerenność autorytetu naukowego wobec innych autorytetów, niezawisłość ludzi nauki w kreowaniu autorytetów -wszystko to nie może być zachowane w "nauce planowanej" jako relikt, lecz musi istnieć jako jej konstytutywny komponent. Nie może być czymś istniejącym mimo niej i jakby poza nią, ale czymś co istnieje w niej i dzięki niej. Bez autonomii nauka nie jest nauką, nie może właściwie spełniać swych szczególnych funkcji społecznych

STAN DOBRY, str. 291, książka oznaczona jako skreślona ze stanu biblioteki