O książce:Nick Johnstone, autor książki Amy Amy Amy. O Amy Winehouse historia, opisuje życie i karierę najbardziej utalentowanej, błyskotliwej i "problemowej" gwiazdy brytyjskiej muzyki pop ostatniej dekady. Śledzi pełną potknięć drogę Amy do sławy z północnolondyńskiego, żydowskiego przedmieścia przez szkoły artystyczne do odkrycia przez ekipę znanego impresaria Simona Fullera i podpisania przez osiemnastoletnią artystkę kontraktu płytowego z wytwórnią Island. Johnstone opisuje z niezwykłą dokładnością, jak wielki wysiłek był włożony przez Amy - oraz towarzyszących jej producentów i muzyków - w nagranie dwóch albumów, które wyniosły wokalistkę na sam szczyt mimo jej uzależnienia od alkoholu i narkotyków, a także pełnego komplikacji życia osobistego. Nieustannie nagłaśniane problemy Amy z anoreksją, bulimią, domniemanym samookaleczaniem się oraz nadużywaniem alkoholu i narkotyków, zapewniają artystce miejsce na pierwszych stronach gazet, a jednocześnie przesłaniają jej bezdyskusyjny talent wokalny i kompozytorski. Z kolei punkowe małżeństwo z Blakiem Fielderem-Civilem stanowi realne zagrożenie dla dalszej kariery, a nawet życia Amy.Książka Amy Amy Amy jest pierwszą próbą pełnej odpowiedzi na zadawane przez wszystkich pytanie: "Co jest nie tak z Amy Winehouse?".Fragment książki:Muzyka odgrywała ważną rolę w domu Winehouse'ów. Janis wspomina, że Mitch zawsze śpiewał dzieciom i zachęcał je do słuchania muzyki.Mitchell i Amy byli ze sobą bardzo blisko, powiedziała "The Daily Mail" w roku 2007. Śpiewał jej Sinatrę, a ponieważ zawsze śpiewał, ona też śpiewała, nawet w szkole. Nauczyciele skarżyli się, że robi to na lekcjach.Muzykę jazzową rodzina miała w genach. Wuj Amy, Leon, był profesjonalnym trębaczem, a jej babka ze strony ojca, Cynthia, została zaangażowana przez Ronniego Scotta - saksofonistę, który założył w Soho słynny londyński klub jazzowy. W styczniu 2007 roku Amy powiedziała "The Sunday Herald": Była bardzo piękna. Zawsze powtarzam, że gdyby Frank Sinatra poznał ją przed Avą Gardner, urodziłabym się w rodzinie monarchów estrady.W domu i w samochodzie Mitch słuchał jazzowej klasyki, natomiast Janis wolała wokalistów-kompozytorów, takich jak Carole King czy James Taylor. Amy powtarza, że w aucie mamy non stop słuchała Carole King.Rodzina przeprowadziła się do wiktoriańskiego domu z trzema sypialniami przy Osidge Lane w Southgate. Osidge Lane to spokojna, wysadzana drzewami uliczka, oddalona o pięć minut drogi od supermarketu Asda. Stojące przy niej domy są ładne i obszerne. W tym czasie Amy miała obsesję na punkcie Michaela Jacksona. Jak przyznała później, nie mogła się zdecydować, czy wolałaby być Michaelem Jacksonem, czy wziąć z nim ślub.I wtedy - gdy Amy miała dziewięć lat - doszło do separacji Mitcha i Janis. Niewiele wiadomo o rozpadzie tego małżeństwa, choć Janis wspomniała krótko o przyczynach rozwodu w wywiadzie dla "The Daily Mail" z roku 2007: Nigdy się nie kłóciliśmy, byliśmy dosyć zgodnym małżeństwem, ale problem polegał na tym, że Mitcha nigdy nie było w domu. Był handlowcem, więc ciągle wyjeżdżał, ale pojawiła się też inna kobieta, Jane, która została jego drugą żoną. Mitch najchętniej żyłby z nami obiema, ale ja nie miałam na to ochoty.Kiedy Mitch i Janis rozstali się na dobre, Amy miała 10 lat. Wraz z bratem zamieszkała z Janis w East Finchley. Matka Janis wspierała córkę w wychowywaniu dzieci, ponieważ Janis musiała pracować. Dorastanie w East Finchley było w porządku, powiedziała kiedyś Amy. East Finchley, podobnie jak Southgate w sąsiedniej dzielnicy Barnet, jest północnolondyńskim przedmieściem, które powstało w XIX wieku po wybudowaniu w roku 1867 wiktoriańskiej stacji kolejowej East End, Finchley. Stacja ta została zburzona, a na jej miejscu wybudowano w roku 1939 stację metra East Finchley. Stację zaprojektował Charles Holden, budowniczy stacji Southgate, w tym samym stylu art deco. Stacja słynie nie tylko z architektury Holdena, ale i z rzeźby łucznika autorstwa Erica Aumo