Śląskie Prowincjalne Towarzystwo Ogniowe - 1888

17-06-2015, 22:00
Aukcja w czasie sprawdzania była zakończona.

Aktualna cena: 49.99 zł

Użytkownik marax822

numer aukcji: 5446596251

Miejscowość Gliwice

Koniec: 17-06-2015 20:57:12

Śląskie Prowincjalne Towarzystwo Ogniowe - 1888 - Wyprzedaż części Kolekcji Śląskie Prowincjalne Towarzystwo Ogniowe Po zajęciu Śląska przez Prusy, Fryderyk II Wielki wydał w 1742 roku decyzje o utworzeniu na Śląsku Towarzystwa Ogniowego. Towarzystwo dzieliło się na oddziały (jeden lub kilka w powiecie) te zas na koła terenowe obejmujące pojedynczą wieś wraz z przysiółkami i majątkami ziemskimi. Zwierzchnikiem wszystkich kół w powiecie był landrat, jako przedstawiciel lokalnych władz. Na terenach państwowych każdy własciciel posesji był zobowiązany do opłacania składki ubezpieczeniowej. Składki tworzyły środki do natychmiastowej pomocy materialnej poszkodowanemu na wypadek pożaru. W owym czasie do Towarzystwa nie należały jednak niezależne bezpośrednio od władz dobra szlacheckie, a także obiekty kościelne i klasztorne. Ponieważ w tamtych czasach pożary stanowiły ogromne niebezpieczeństwo i były dość powszechne bardzo waznym zadaniem Towarzystwa Ogniowego była profilaktyka przeciwpożarowa. Każde gospodarstwo musiało posiadac na stanie skórzane wiadro, drabinę i małe haki lodowe (do rozbijania lodu w zimie celem czerpania wody). Ponadto w skład wyposażenia p.-poż. wsi miały wchodzić: 4 duże haki lodowe, 3 lub 4 duże drabiny, 10-12 sikawek ręcznych, 3 do 5 dużych beczek na wodę oraz włóki lub sanie do ich transportu. Sprzęt ten trzymano zazwyczaj w centralnym, ogólnie dostępnym miejscu wsi. Za stan sprzetu odpowiadał sołtys, a landrat był zobowiazany do comiesięcznych kontroli jego stanu technicznego, a w szczególności zimą. W wypadku pożaru, pogorzelcy otrzymywali pomoc materialną z Towarzystwa na materiał potrzebny do odbudowy nieruchomości. Do obowiązków koła (gminy) należało zaś stworzenie podstaw do odbudowy gospodarstwa czyli udzilenie pożyczki w postaci ziarna do zasiewów, zwierząt hodowlanych czy pociagowych, mebli, narzędzi itp. Jako jedną z większych zasług pierwszego okresu rzadów pruskich należy uznac wlasnie formalne zorganizowanie pomocy i współpracy sasiedzkiej. Straty na pogorzelisku oceniał landrat oraz komisja z kamery wojskowo-dominialnej, która ostatecznie decydowała o wysokości odszkodowania. Landrat i komisja prowadzili też śledztwo w sprawie przyczyny pożaru. Jeśli pożar powstał na skutek niedbalstwa lub podpalenia, nie tylko nie przyznawano odszkodowania, ale winowajce mogła spotkać dotkliwa kara finansowa, a w przypadku celowego podpalenia nawet kara śmierci.