Leopold Staff urodził się 14 listopada 1878 roku we Lwowie, w rodzinie mieszczańskiej, jako syn Leopoldyny i Franciszka. Szkołę średnią i uniwersytet ukończył we Lwowie. Studiował przez dwa lata prawo, później filozofię i romanistykę. W czasie studiów pracował w Kółku Literackim, był przewodniczącym komitetu redakcyjnego czasopisma akademickiego „Młodość”. W latach 1901 – 1903 wyjeżdżał za granicę do Włoch i Francji. Od roku 1909 był redaktorem serii wydawniczej „Symposion”. Podczas I wojny światowej przebywał w Charkowie, później zamieszkał w Warszawie, gdzie w latach 1920 – 21 współredagował pismo „Nowy Przegląd Literatury i Sztuki”. W roku 1927 za tom „Ucho igielne” odznaczony został Państwową Nagrodą Literacką, w 1929 otrzymał literacką nagrodę miasta Lwowa, w 1931- miasta Łodzi, 1938 – miasta Warszawy. Po II wojnie światowej w 1947 – nagrodę Ziemi Krakowskiej, w 1948 – nagrodę Pen Clubu, w 1951 – nagrodę państwową I stopnia. Od roku 1933 Staff był wiceprezesem Polskiej Akademii Literatury, a w 1939 został promowany na doktora honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego, w 1949 – Uniwersytetu Jagiellońskiego. W czasie Powstania Warszawskiego uległa zniszczeniu część jego wierszy. Przeniósł się do Krakowa. W 1949 powrócił znów do Warszawy. Śmierć zastała go w czasie chwilowego pobytu w Skarżysku-Kamiennej 31 maja 1957 roku. Jego spuścizna literacka składa się z osiemnastu tomów utworów lirycznych i sześciu dramatów. Był również wybitnym tłumaczem. Jego prace edytorskie to : opracowanie antologii „Lirycy francuscy: wybór poezji od XII do XX wieku” (1924). Staff cieszył się wielką sympatią. Miał wielu przyjaciół, m.in. Kornel Makuszyński, Władysław Orkan, Julian Tuwim i in. W siedemdziesięciolecie urodzin Staffa (1948) wydano „Księgę pamiątkową ku czci Leopolda Staffa”. Tuż przed I wojną światową przeżył tragedię rodzinną: zmarł jego młodszy brat – Ludwik Maria Staff, utalentowany poeta, autor tomu „Zgrzebna kantyczka”. Poza tym życie upłynęło spokojnie. Śmierć żony zaledwie o parę tygodni wyprzedziła jego zgon. Debiut książkowy Staffa pt. „Sny o potędze” nastąpił w roku 1901. Większość wierszy związanych jest z epoką. Niektóre, np. „Kowal” i cykl tytułowy wprowadzają do liryki nowe wartości. Przeciwstawiają się one i pesymizmowi, i dekadentyzmowi a także ekspresjonizmowi. Novum Staffowskie to postulat siły, aktywności i rygoru – ograniczający się wyłącznie do życia wewnętrznego. Wpływ filozofii Fryderyka Nietschego na „Sny o potędze” jest oczywisty. Pod tym względem Staff ma swego poprzednika w Kazimierzu Sterlingu („Abbadonah”), podobne motywy jak w „Kowalu” czy „Rzeźbiarzu” można spotkać u Tadeusza Micińskiego („Wśród traw...”, „Witeź Włast.”), Stanisława Wyrzykowskiego („Sen twórczy”) czy Antoniego Lange. Wszystkie te utwory są raczej słabe i w niczym nie pomniejszają wartości utworu Staffa. Poeta, ulegając wpływom Nietzschego, zachowuje własną indywidualność. Odrzuca wszystko to, co w ideologii filozofa koliduje z chrześcijańskim poglądem. Ponieważ ideologia Staffa nie pozostaje w sprzeczności z altruizmem, stąd marzenia o nieograniczonej potędze zamkniętej w formie sonetu. Ideał potęgi to u twórcy jednocześnie ideał wewnętrznego rygoru, wyrażający się w sztuce poprzez dążenie do przełamywania trudności, do całkowitego opanowania i całkowitej kontroli nad poetyckim tworzywem. W ten sposób „Kowal” i cykl tytułowy, wprowadzając do poezji polskiej nową postawę światopoglądową, stanowią jednocześnie zapowiedź zmian strukturalnych. Pozostałe wiersze tomu debiutanckiego nie odbiegają od kanonów debiutanckich (obsesje, podobne motywy i chwyty, specyficzny styl i język młodopolski). Np. pojawiają się: motyw tajemniczości i bezsensu bytu („Przewodniczka”), motyw „anamnesis”, motyw rozczarowania, zniechęcenia do rzeczywistości, motyw mizogizmu i weiningerowsko-strindbergowski motyw walki płci, rozmowy z duszą, widmo, królewna, więdnące kwiaty. W okresie tym w twórczości Staffa dużą rolę odgrywa poezja nastroju („Deszcz jesienny”) a jednocześnie powaga i groza, patetyczne słownictwo i wielosłowie. Nitzcheanizm ma swoją kontynuację w „Mistrzu Twardowskim”(1902), długim poemacie składającym się z pięciu „śpiewów” pisanych dantejską tercyną. Utwór słaby ze względu na dużą ilość słów abstrakcyjnych. Następny tom „Dzień duszy” (1903) przynosi nowe problemy filozoficzno-poetyckie. Występuje tu motyw pielgrzyma, który cel swój upatruje nie w jego osiągnięciu, lecz w dążeniu doń („W przededniu”). Zarysowują się tu związki z poglądami Nietzschego i Bergsona. Motyw ten spotkał się z krytyką Stanisława Brzozowskiego. Inny wiersz z tego samego tomu pt. „Życie bez zdarzeń” to zapowiedź nowego stylu poezji, całkowicie odmiennego od młodopolskiego. „Dzień duszy” zapowiada poetykę skamandrycką. Jeszcze bardziej jest to widoczne w tomie „Ptakom niebieskim” (1905), zwłaszcza w wierszach „Dzieciństwo” czy „Pokój wsi”. Poza tym jako pretuwimowską można określić „Modlitwę II”, „O sprzyjanie nie znającym cnoty”, jako preiwaszkiewiczowską – „Jesień”, a jako zapowiedż poezji Wierzyńskiego – „Piosenki uliczne”. Począwszy od tomu „Ptakom niebieskim” (1905) w poezji Staffa pojawia się nowy patron. Jest nim św. Franciszek. Pod jego auspicjami powstają wiersze eksponujące miłość bliźniego – cykl „Modlitwa”, „O miłości wroga”, jak i utwory głoszące radość życia. Patronat ten odgrywa zasadniczą rolę.